Sevgili okurlar,

Bu satırlar, ilk defa bu sayfalarda sizinle buluşuyor. Ne heyecanlı şeymiş insanın kendi köşesinden seslenmesi! Sanki yeni bir eve taşınmak gibi… Eviniz gibi köşeniz olur mu demeyin; oluyor. Masamın ucunda bir bardak çay, penceremden içeri süzülen rüzgâr ve önümde bembeyaz bir kâğıt… İşte tam da buradan size sesleniyorum.

Belki bu köşede bazen güleceğiz, bazen dertleşeceğiz. Bazen bir sokak kedisinin derdini anlatacağım size, bazen yolda yürürken tanık olduğum bir insanlık hâlini. Kimi zaman eski günlere gidip biraz nostalji yapacağız, kimi zaman bugünün telaşına ufak bir mola vereceğiz.

Yazmak, konuşmaktan biraz daha samimi gelir bana. Belki siz de böyle hissedersiniz. Çünkü konuşurken araya nefes girer, ses titrer… Ama kelimeler bazen kâğıtta hiç kıpırdamadan kalır, ama insanın içini öyle güzel anlatır ki…

İlk yazımda büyük laflar etmeyeceğim. Sadece tanışmak istedim. Adımı, kalemimi, niyetimi bilmenizi… Burada her hafta bir fincan çay sıcaklığında muhabbetimiz olacak.

Ben buradayım. Siz de gelirseniz ne güzel olur.

Bir dahaki yazıya kadar sağlıcakla kalın.