Aman baban duymasın…

Sakın ağızından kaçırma o duyarsa fena olur…

Hanım duyarsa canıma okur valla…

Bak bu çok gizli sakın ha sakın yumurtlama bi yerlerde…

Basının haberi olursa yanarız, amman ha asla duymayacaklar ona göre…

Bak oğlum bu çok gizli kimsenin duymaması lazım…

Ve daha yüz binlercesi….

Ömrümüzün yarısını belki de daha fazlasını birbirimizden bir şeyler saklayarak geçiyoruz.

En masumumuzun bile bilinmesini asla istemediği sırları var.

İçimizde ki bizi saklayabilmek uğruna akla hayale gelmedik senaryolar yazıyor çoğunda da figüranlık bile yapamadan deşifre oluyoruz.

Sakladıkça sakladığımıza saplanıyor, gizlediklerimizin içinde debelenip duruyoruz.

Bir de bu saklama kabına dönüşmemizin zeka ve belleğimiz ile de çok yakından bir iletişimi var ki,en çok burada su yutup akım derken yokum deyiveriyor sonra da madara oluyor, Top Secret  yaşamanın verdiği ağırlık üzerimize çöktükçe de biz olmaktan çıkıp üzerimizde ki yükün gönüllü hamallığını yapmak zorunda kalıyoruz.

O yüzdendir ki, her birimiz hiç birimize inanmadan en azından tamamen inanmadan sonu gelmez bir takiye halindeyiz.

Herkes herkese karşı bir virgül taşıyor cebinde. Bazen de ünlem.Soru işareti taşıyanları da unutmamak lazım elbet.

Aksi olsa ‘’Kişi kendinden bilir işi ‘’ özdeyişi olur muydu hiç?

Evet denilebilir ki bu saklama huyu insanın yapısında var; kimse kimseyle bilgisi olmasını istemediği sırlarını paylaşmak zorunda değil.

Doğru.

Değil.

Ama kurumlar buna zorunlular. Onların da gerçeklikleri tartışılan veriler açıklamaları insanların kendileri ile ilgili sırlarının olması kadar masum değil.

Son günlerde medya da yayınlanan sokak röportajlarında ahaliye ‘bilmem kimin açıkladığı verilere güveniyor musunuz?’ sorusuna verilen yanıtların tamamına yakınının ‘hayır inanmıyorum’ ile başlaması mızrakla çuval ilintisinin açığa çıkması değil de ne?

Kaldı ki, her inanılmayan açıklama yerini bir tahmine bırakıyor ve en büyük yanılgılar da sağlam zemine oturtulamayan tahminlerden kaynaklanıyor.

Ortalığı sis gibi kaplayan güvensizlikte bundan nasibini almakta hiç gecikmiyor.

Enflasyon rakamlarından korona sefahatına kadar açıklanan verilerin görünen ile çelişmelerinin toplum indinde karşılık bulamamaları da bu yüzden.

Dünya da hiçbir şey yoktur ki kağıt üzerinde muhteviyatı değişince etkileri de değişsin.

Bu sadece toplumun zaman kaybına neden olur.

Gerçekler ise önünde sonunda ortaya çıkmaktaki ısrarlarından hiçbir zaman vaz geçmezler.

Evet Murphy ‘Gerçek problemlerin gerçek çözümleri yoktur’ demiş demesine de, problemleri saklamak gerekir dememiş.

Öyle bir bayram geçirdik ki…

Bayram bize mi geldi koronaya mı onu önümüzde ki günlerde anlayacağız.

Küresel bir salgınla hele salgının hemen tüm dünya da vites yükselttiği bir süreçte insanların nerede deniz varsa ,nerede bağ bayır varsa, nerede mangal yakılabiliyorsa hurrraaaa diyerek oralara koşturmalarının nasıl bir bilimsel açıklaması vardır bilemem ama virüs ile ilgili bilgilerin seyreltilmesinin bunda önemli bir faktör olduğundan eminim.

Eminim çünkü insanlardan çoğunlukla

’’Bu iş bitmiş abi-yok beyaaa hepsi kurgu virüs filan yok-  Senin dediğin gibi olsa böyle sonuçlar olur mu?-Ne virüsü abicim grip o grip-valla  ben salgına filan inanmıyorum-Hani?Marttan bu yana hiç önlem almadım ben neden virüs kapmadım söyle o zaman-Adamlar her akşam durumu açıklıyorlar hiçte korkulacak bir şey yok o kadar insan trafik kazalarında da ölüyor…’’

Mealinden cümleler duyuyorum.

Valla insan düşünmüyor da değil;

Acaba onlar mı haklı diye.

Neyse bu konu uzar gider.

Ben size iyisi mi çok eski bir şarkıyı hatırlatayım da bayramı onunla bitirelim.

Sus sus sus kimseler duymasın…