Size de öyle geliyor mu?

Son günlerde ne zaman dışarıya çıkmak zorunda kalsam kendimi bir sniperin yani keskin nişancının uzun namlulu silahına monteli dürbünün görüş açısında gibiymiş  hissediyorum.

Hani akşam çıkayım o zaman göremez beni diye düşünmenin de alemi yok, münafığın dürbünü gece görüşlü de…

Açığımı bulsa hiç tereddüt etmeden tetiğe basıp  indirecek sanki.

Sniper dediğim corona tabii.

Teşbihte hata olmaz der ya, ona sığındım.

Ancak çokta abarttığımı düşünmüyorum.

Artık salgına karşı hepimiz açık hedefiz.

Kendimizi koruduk koruduk, beceremedik alnımızın çatışından vurulduk demektir.

Zaten işin buraya varacağı aylar öncesinden de belliydi;

Salgına siyaset bulaştı ip koptu; ülke de yetkili yetkisiz, ünlü ünsüz kim varsa askeri deyimi ile açık hedef.

Arkadaşlarımın, dostlarımın pozitif haberlerini aldıkça içim acıyor; ancak sağ salim atlatmalarını dilemekten de başka bir şey gelemiyor elimden.

Bu işin şakası 10 Marttan beri yoktu da artık hiç yok.

Corona ordusu neredeyse hepimizi enfekte etmeden yurdu terk etmemek üzere yemin etmişler.

Ciddi uzmanların ve kurumların önümüzde ki kış ayları için salgının seyri ile ilgili yaptıkları açıklamalara bakılınca bizi daha da zor günlerin beklediğini anlamak çok kolay.

Bu illete yakalanmakta geçmiş aylara nazaran çok kolay  ama.

Konu ile ilgili okuduğum haberlerden aldığım bir notta; 3 Kasım salı günü itibariyle dünya genelinde koronavirüs vaka sayısının,bize göre hasta sayısının 47.558.575 e çıktığı yazıyordu.

Biz olayın başında bulaş riski için saf saf ilk olgunun üzerinden süre geçtikçe nasıl olsa gerekli önlemler alınıp önü kesilir diye düşünürken,  salgının ülkemizde görülmesinin sekizinci ayının başında geldiğimiz duruma bakın.

Birbirimizden korkar hale geldik.

İnsanlar daire kapılarını çeyrek açıp öyle bakıyorlar gelene gidene;

Gelen giden de farklı mı sanki; onlar daha da tedirgin.

Zaten hiç biri de keyiflerinden gelip gitmiyorlar; kimisi su,ve gaz saatlerini okumak için,kimisi verilen siparişi teslim etmek,kimisi apartman görevlisi olduğu için servis vermek amacıyla ekmek paralarının peşinden seğirtip, çaresizce çalıyorlar zilleri.

Marketinden caddesine parkından kafeteryasına akla gelebilecek her yer sanki birer olay yeri.

Sniper almış vaziyetini genç yaşlı çocuk hatta bebek demeden çektikçe çekiyor tetiği.

Kullandığı mermi de çok fena meretin; ne görülüyor ne hissediliyor.

Hedefteki vurulduğunu anlayana kadar temasta olduğu kimler varsa hepsini istemese de ite kaka bu keskin nişancının görüş alanına sokuyor.

Tek teselli, tüfeğinde susturucu kullanmaması; sesi çatır çatır yankılanıyor kulaklarda.

Ama onu da duyan duyuyor, duymayan duyanın günahına giriyor.

Velhasıl başımız bu kalleş tetikçiyle fena halde dertte; vurulmamak için hedef küçültüp görüş alanına girmeden yaşamaktan yapacak bir şeyimizde yok.

Karşı taaruz birlikleri mi neredeler?

Hastanelerdeler tabi.

Vurulanları olağan üstü başarıları ve özverilerileri tedavi edip, sniperi yenemeseler de en azından asabını bozmak için bir sürü dertlerini ceplerine koymuşlar ölümüne savaşıyorlar.

Elbet bir gün insanlık o alçak keskin nişancıların gizlendikleri yerleri bulup hepsini teker teker avlayacak.

Ancak bu gün henüz o gün değil ne yazık ki.

Ve artık açıkça belli ki hepimiz bu salgın sürecinden postu deldirmemek için kendi üreteceğimiz savunma mekanizmalarımızın güçlülüğü oranında ya sağ, ya yaralı ya da ölü çıkacağız.

Duyduklarım doğruysa kaldı ki doğru, bir sniperde bizim sokağa dadanmış;

Ellerimi dürbün yaptım; karşı apartmanların çatılarına bakıyorum sürekli;

Onun hiç haberi yok ama ben de gelmiş  geçmiş silahların en etkili ve hedefini asla şaşırmayanı var;

Rahmetlimden yadigar anne terliği hemen şuracıkta; elimin altında.

Bir göreyim namussuzu;

Gözünün ortasından vurmazsam neyim…

Hem belki tarihe bile geçerim;

Aşıdan umudu kesip,koronayı anne terliği ile yenen adam diye…