Bir öğretmen olarak bazen sınıfın kapısından içeri girerken, yüreğimde biriken yorgunluğu sırt çantamla birlikte askıya asıyorum. Çünkü bilirim, o sıralarda oturan her çocuk, bir ülkenin geleceği kadar narin, bir milletin umudu kadar değerlidir.

Ama bazen soruyorum kendi kendime: “Biz öğretmenler, bu kadar umutsuzluk içinde hâlâ nasıl umutlu kalabiliyoruz?”

Bir okul düşünün… çatısı akıyor, fotokopi makinesi arızalı, internet yok. Ama bir öğretmen var içeride. Elinde sadece bir kalem, dilinde “hadi çocuklar, başarabiliriz” cümlesi. İşte umudu diri tutmak tam olarak budur.

Bugün televizyonu açsan, haberlerde bir tane iyi şey duyamıyorsun. Ekonomi daralıyor, değerler aşınıyor, toplumsal vicdan eriyor… Ama öğretmen, sabah yine tahtanın başında. Çünkü o bilir ki umut, devlet bütçesinden değil; insan yüreğinden beslenir.

Bazen teneffüste bir öğrencin gelir, “Hocam, ben büyüyünce öğretmen olmak istiyorum” der. İşte bütün maaş bordrolarını, bütün bürokratik saçmalıkları, bütün haksızlıkları unutturan o cümledir. Çünkü orada bir ışık yanar. Küçücük bir yürek, senin yaktığın kıvılcımdan alev alır.

Kemal Yaşar bir yazısında şöyle derdi: “Umudu kaybettiğin an, yenilgiyi kabul ettiğin andır.”

Biz yenilmedik hocam! Ne kadar zor olursa olsun, bu ülkenin kara tahtasında hâlâ beyaz tebeşir tozu var.

Ve o toz, umudun tozudur.

Umudu diri tutmak, sabahın köründe uykulu gözlerle sınıfa girmek değil; o sınıfa girerken yüzünde bir tebessüm taşıyabilmektir.

Belki elimizde hiçbir şey yok… ama inanın, “hiçbir şey” bazen “her şeyin” başlangıcıdır.