Geçenlerde biri sordu bana:

— “O kadar kitap okuyorsun, ne öğrendin?”

Dedim ki:

— “Bilmediğimi öğrendim.”

Garip bir sessizlik oldu.

Bir süre düşündü, sonra tekrar sordu:

— “Peki şimdi ne biliyorsun?”

Ben gülümsedim, dedim ki:

— “Bilmediğimi biliyorum.”

İşte bütün mesele bu aslında…

Okudukça büyümüyoruz, sadece küçüldüğümüzü fark ediyoruz.

Okudukça “her şeyi biliyorum” demekten vazgeçiyoruz.

Çünkü her kitap, insana biraz “susmayı”, biraz “düşünmeyi” öğretir.

Şimdi öyle bir çağdayız ki, herkesin bir fikri var,

ama kimsenin fikrinin temeli yok.

Okumadan konuşuyoruz, araştırmadan yargılıyoruz.

Bir tweet’le alim, bir video ile filozof kesiliyoruz.

Ama bir kitabın kapağını açmak hâlâ zor geliyor bize.

Oysa kitap dediğin şey, sadece cümle değil…

Bir aynadır.

Kimi zaman yüzünü, kimi zaman kalbini gösterir insana.

Kimi kitap seni sarsar, kimi kitap susturur.

Kimi kitap da yıllardır içinde cevabını aradığın soruyu fısıldar kulağına.

Ben her kitapta biraz kendimi buldum, biraz da kaybettim.

Kimi satırda ağladım, kiminde kahkaha attım.

Ama her defasında öğrendim.

En çok da “bilmediğimi” öğrendim.

Yaşamak da öyle değil mi zaten?

Küçük bir kitap…

Kapağı doğum, son sayfası ölüm.

Arası ise sayfalar dolusu arayış.

Kimimiz hızlı okuyor, kimimiz yarısında bırakıyor.

Ama ne kadar okusak da, her sayfada yeni bir bilmediğimiz çıkıyor karşımıza.

O yüzden diyorum ki:

Okuyun kardeşim…

Çünkü kitap okumak, hayata “bir daha” bakmaktır.

Bir karakterin gözünden ağlamak, bir yazarın kaleminden sevmektir.

Ve belki de en güzeli:

Bilmediğini bilmenin huzurudur.

Bir dahaki yazıda görüşmek üzere…

Unutmayın, “Küçük bir kitaptır yaşamak.”