Benim ailem yok denilebilecek kadar sınırlı; dolayısı ile akrabam diyebileceğim pek kimsem de yok sayılır.

Ancak yıllardır evli olmamıza rağmen hanımın ailesinin henüz üçte birini tanıyorum.

Belki de yarımını…

Bu yüzden yaz aylarında düğünler nişanlar sadece onun ailesinde olur; ben de ailesizliğin verdiği o tuhaf öz güven ile hiç birine gitmem.

Lakin buradan hanımın ailesini hiç kaale almıyorum anlamının çıkmasını da istemem doğrusu, çünkü gitmememin gerçek nedeni her gidişin bir takıya denk geliyor olması ve onu çaktırmamaya çalışma çabam.

Ama gelecek yaz için iddialıyım; nerede bir düğün dernek varsa eşimden önce ben gideceğim.

Yok canım; bir yerlerden miras filan kalmadı, loto motodan da para çıkmadı, gömü neyinde bulmadım.

Zaten ne kısa, ne orta ne de uzun vadede böylesi durumun da gerçekleşmeyeceğini bilecek kadar realistim.

Ama bu sabah düğünlerde geçer akçenin artık sadece altın olmadığına dair bir haber okudum.

Bizim memleketin ilçelerinden birinde yapılan bir düğünün takı merasiminde arkadaşları damada iki kangal sucuk, merdane, emzik, önlük, yüzey temizleyici ve bulaşık deterjanı takmışlar.

Davetlilerden kimse de yadırgamamış, aralarından hatta sevimli bile bulanlar bile çıkmış iyi mi?

Valla bence iyi.

Gerçi Dolar bu günkü hızıyla devam ederse gelecek yıl takılan  o iki kangal sucuk, merdane, emzik, önlük, yüzey temizleyici ve bulaşık deterjanı da bir orta halli bir servete mal olacak ama seçenek seçenektir.

Haberi okuduktan sonra oturdum bir düşündüm.

Acaba ben altın yerine neler takabilirim diye.

Önce yazdığım kitaplar geldi aklıma…

Tam hem gelinin hem damadın koltukların altına birer tane sıkıştırırım dedim ki,der demez de kitapların şimdi bile  değil iki yarım kilo iki yüz elli gram sucuk bedeli kadar etmediklerini fark edip vaz geçtim.

O olmayınca Sivil Gündem TV de gelinle ve damatla bir söyleşi yaparım dedim; biraz düşününce hadiseyi herhangi bir fark yaratma ölçütüne oturtamadığım için  çok mantıksız olduğuna karar verip bu fikirden de caydım.

Hah dedim birer plaket yaptırıp verebilirim. Ama bu sefer de aynı nedenden ötürü plaketin metnine ne yazacağımı bilemedim dolayısı ile bu seçeneği de eledim.

Verdiğim eğitimleri şöyle bir düşündüm; aralarında ‘Mutlu Evliliğin Sırları’ diye bir modül olmadığı ve bunun pekte öğretilemeyeceğini düşündüğüm için ilgilerini çekmez unut gitsin dedim.

Bir ara düğünü gazetede ki köşem de yazayım bari diye de geçirdim aklımdan da bu sefer de yazı işleri müdürümün hakkımda ‘‘Zavallı artık iyice yaşlandı yazacak konu bulamıyor’’ diyerek bana acımasından çekindim.

Velhasıl benim heybemdekilerin takıdan çok bana ait takıntılar  olduklarına karar verip hepsinden cayarak,hangi törene gideceksem önce bir markete uğrarım o anki bütçemle artık Allah ne verdiyse salam,sosis,gazoz vs alır poşetle birlikte çocukların ellerine tutuştururum (sıvı yağ hariç ama,çünkü o gelecek yıl orta segmentte bir araç biyatı ile eş değer olmaya aday)diye düşünmeye başladım ki aklıma son zamanlarda fena halde muzdarip olduğum market sendromu gelince bu fikrimden de caydım.

Hani yukarı da ‘‘Ama gelecek yaz için iddialıyım; nerede bir düğün dernek varsa eşimden önce ben gideceğim.’’

Demiştim ya;

Demedim sayın.

Bu takı işi beni aşar.

Hem bu yaştan sonra düğün dernek benim neyime.

Gelinle damadın face paylaşımlarının altına bir ‘yanındayım’ ikonu koyarım olur biter.

Ne kadar yanımızdasın diye soracak halleri yok ya.

Gerçi sorarlarsa da yanıtım şimdiden hazır…

Biz ‘‘Ha bire yanınızdayız deyip deyip hayata dair tüm risklere karşı hepimizi yalnız bırakanlara soruyor muyuz kaç santim yanımızda olduklarını’’ der çıkarım işin içinden.

Ne demişler?

Ya çaresizsiniz ya çare sizsiniz…

Hay aklımla bin yaşayayım emi?