İnsan nasıl bir başkasının acısına,

Oh olsun diyebilir?

Peki, bunu söyleyenler insan olabilir mi?

Çevremde bu söylemlere denk geliyorum,

İnanın insan olduğum için utanıyorum.

Gerçekten yaşıyor muyum?

Bu kişi bunu dedi mi?

Duyduklarıma inanamadığımdan, kendimi çimdiklediğim çok olmuştur.

Sanki ölen senin çukurunu dolduracakmış gibi, ölüye sevineni de,

İflas etmiş yuvası dağılmış insana beter olsun diyeni de, çok güzel bir olay yaşarken yanındaki arkadaşının yüzünün bembeyaz olup aslında çok seviniyormuş gibi sahte davranışını da gördüm.

İşte ondandır belki, dört ayaklı dostları çok sevmem. En azından nankör değiller ve karnını doyurduğum hiç bir hayvan beni şimdiye kadar ısırmadı...

Çok acıdır ki, her acısında, zor anında yanlarında olduklarımdan kan bağı olandan bile çok zararlar gördüm.

Ben şimdi demem mi sizler nasıl insansınız?

Ben nankörlüğün kitabını yazanları gördüm.

24 yıllık medya hayatım da görmediğim bir şey kalmadı desem yeridir.

En çok üzüldüğüm şeyde insanım diye gezen, bazı iki ayaklıların sokakta işkencelere maruz kalan, aç sefil dört ayaklı o canlar kadar bi ederi olmadığıdır.

Evet, tekrar ediyorum bazı insan müsvettelerinin o canlar kadar benim gözümde bi ederi yoktur.

Neden mi? Hak hukuk bilmez, karşısındaki aç mı? tok mu? UMURSAMAZ...

Karşısında ki insanın gözündeki kederi ANLAMAZ...

Dünya da sadece onlar varmış gibidirler.

Aynı dinden olmasan da, karşında ki de bir insan, aynı şekilde canı yanıyor, aynı şekilde ağlıyor, aynı şekilde kaybettiklerine yanıyor ANLAMAZ...

Çok üzüldüğümü belirterek bi olayı anlatacağım.

İlk önce Yunanistan’da ki yangını, orada yanan insanları ve komşumuzun acısını yürekten paylaştığımı belirterek başlayacağım.

Geçen sene tatil için Yunanistan’a gitmiştim.

Orada gezerken birçok yerde yemek yedik, kahve içtik dar sokak aralarından geçerken evlerinin avlularında oturan birçok aileyle selamlaştık. Hatta buyur edildik sohbet ettik. Türkiye’den geldiğimizi duyunca komşu dediler, evlerindeki kendi yaptıkları ekmeklerden ikram ettiler.

Bahçelerindeki beğendiğim çiçeklerinden budak kırıp verip nasıl bu çiçeği ekmem gerektiğini söylediler. (çiçeğim bu arada tuttu, yapraklar çıkardı)onlardan hatıra.

Bilmiyorum o insanlar şimdi yaşıyor mu? İnanın orada kendi vatanımızda gibi hissettirdiler selamsız bir sokaktan geçmedik her sokak başında hoş geldiniz komşu dendi yaşadığımız 99 depreminde bizlerin yanındaydılar. Onca canı kurtardılar bizzat deprem bölgesinde bulunduğum için biliyorum.

Şunu unutmayalım savaşta değiliz.

Öyle bir durumda VATAN için her şeyi, hepimiz yaparız canımızı kanımızı veririz.

Karşımızda kim varsa düşmanımızdır.

Şimdi durum farklı bu bir AFETTİR.

İşte durum böyleyken öyle çok insandan yangınla, ölenlerle ilgili,

iğrenç söylemler duyuyorum ki,

İNSAN OLDUĞUM İÇİN UTANÇ DUYUYORUM.

Şimdi soruyorum sevinenlere,

SİZ GERÇEKTEN İNSANMISINIZ?

Tekrar görüşünceye dek,

Kalın sağlıcakla...