Nerde rencide edilen birini görsem, sabrı kuşanan, tevekküle boyanan Yusuf aklıma gelir. Gülen, temiz yüzler her nedense onu hatırlatır. İffet, haya edep timsali bu gençlerin muallimi Yusuf mudur diye düşünürüm.

Benim gördüğüm Yusuf son zamanda kendisiyle alay eden, İyi Partili bir bayanın bütün tahriklerine rağmen Yusufluğundan taviz vermeyen tertemiz bir kalbin sahibi Yusuf. Bayburtlu Yusuf’tan bahsediyorum. Daha 19 yaşında.  Elinde broşürlerle Ak Partinin tanıtımını yapıyor. Kapı kapı dolanıp bildiği doğrunun peşinden gidiyor. Mine Koraş isimli bayan biraz sonra yaşanacakları videoya çekmek için kamerasını hazırlıyor. Güya prim yapacak, ancak hesap etmediği şeyler var. Önce Yusuf’tan broşür alan Koraş “sen andımızı biliyor musun? Oku bakiyim, seni sorguya çekiyorum” diyor. Yusuf gayet edepli bir şekilde “biliyorum fakat okumam” diye cevap veriyor.  İ.P’li Koraş çaylarınız makarnalarınız bitti mi?” diye Yusuf’u tahrik etmeye devam ediyor. “Evet bitti” diyor Yusuf.  “Çalışıyor musun? Git bir işte çalış, ben Türk milliyetçisiyim, Ak Partiye oy vermem, al bu broşürlerini” diyor.

Yusuf “Tamam ablam, Önemli değil. Canın Sağ olsun” deyip oradan ayrılıyor.

Çektiği videoyu paylaşan bu bayanın milliyetçilikten ne anladığı meydana çıkarken Yusuf’un tavrı ve davranışı her kesimden takdir toplamıştır…

Mesele bir parti meselesi kadar basit değil. Önemli olan; ne iş yaparsanız yapın ahlaktan ve edepten taviz vermemektir.   İşte o zaman asıl kazanan siz olursunuz rakamlar neyi gösterirse göstersin. Lakin üslubunuz ve niyetiniz bozuk olursa kendi kurduğunuz tuzağa kendiniz düşersiniz. İnsanı insan eden erdemler her zaman ve her şartta gereklidir. Onlardan taviz vermek bizi insanlığımızdan uzaklaştırır.

Hayatta şer gördüğümüz nice şeyler vardır ki hayır; hayır gördüğümüz nice şeyler de vardır ki şer olabilir. Ancak hayrı da şerri de bizim ahlakımız belirler. Sabrımız ve metanetimiz dünya ve ahret geleceğimizin teminatıdır.

Peki, herkesin örnek aldığı ahlakın zirvesinde ki bu Yusuf kim? ebetteki Peygamber Yusuf. Onu meliklik makamına yücelten insanlar değildi. Ancak Yusuf’u Yusuf eden de zaten o makam değildi.  

Onu kardeşleri kuyuya atmıştı da onlar için yine endişelenen Yusuf olmuştu. Ahlakından, edebinden taviz vermemişti.   Onun Kuyuda ki sabrı ve tevekkülü Mısır’ın meliklik makamına merdiven olmuştu. Ancak melik olmak için değil, rıza-i ilahi için karanlıkta ümitlerini besledi Hz. Yusuf; Allah’ın her an yanında olduğunu ve kendisi için hayırlı olanı yaratacağına inancı tamdı. Zikirle ve fikirle Allah’a olan güvenini karanlıkta büyüttükçe büyüttü.   Bu samimiyet karşısında oradan geçen kervana Rabbi aldırıp Mısır’a melik etti O’nu.  Korktu Rabbinden, kuyudan çıkaran Rabbine bir an olsun arkasını dönmedi Yusuf. Züleyha’nın kışkırtması işe yaramadı. Zaman geldi ki kardeşleri zelil bir şekilde kapısına geldiğinde onlar için dua bile edip onları affetti Yusuf.

Yusufluk kuyuda olup biten şey değil, tacın tahtın olduğunda da devam eden bir makamdır.

Ne işle istihdam edilirsek edilelim, hak davamız uğruna dürüstlüğü, samimiyeti vefa ve sadakati elden bırakmamalıyız. Başkaları hakkında seçim yaparken ilk önce kendi istikametimizi belirlemeliyiz. Yani Yusuf gibi olmayı tercih etmeliyiz. Yoksa dünyevi makam mevki bir gün gelir ki, elimizden alınır ancak edep ve ahlakımızın iffet ve hayamızın, üslup ve zarafetimizin çıkardığı makam kıyamete kadar devam eder. Ahrette de mükafata nail oluruz.  İlle de büyük işler için büyük makamlara talip olduysak niyetlerimizde sağlam ise, sorumluluk bilinciyle hareket etmeliyiz. Sorumluluk duygusu, emanet bilinci insanın kalbini işgal eder, taşınan yükün ağırlığını hissederse insan basit görevle bile hep kazananlardan olur.

 Hep kazananlardan olmak ümit ve duasıyla…