Olgu: Birtakım olayların dayandığı neden ya da bu nedenlerin yol açtığı sonuçlar.

Algı : Bir şeyin  ya da olayın bilincine varmak, idrak etmek.

Yani biri gerçekte olan biten, diğeri de kişinin gerçekte neyin olup bittiğini anlaması.

Ama olgu sabit kalıp, idrak algıdan çırak çıkınca iş karışıyor.

Olan biten ne varsa ve hangi bahtsız sonuçlara neden olmuşsa olsun,kişi neden sonuç ilişkisini kurmadığında gerçeklerin biz buradayız diye feryat figan bağırmalarının da bir anlamı kalmıyor.

O zamanda ortaya ‘‘Algı ne ise gerçek odur’’ gibisinden ironik tanımlar çıkıyor.

Tıpkı insanın kafasına pisleyen kuşun icraatının özünde dışkı salmak olması, bunu görenin ya da başına gelenin de hadiseyi hayra yorup dışkıyı şans olarak algılaması gibi.

Olgu ile algının bir türlü örtüşememesinin başlıca nedeni  olgunun operasyona kapalı, algının ise sonuna dek açık olması dersem çokta yanılmış olmam sanırım.

Öyle ya algıyı yedirdiği yemekten sayarak, dileyen dilediği kadar sulandırıp, kaynatıp, kızartıp, haşlayıp, pişirip servis edebiliyor. Sanal tencereye şu kadar şundan katacaksın, bu kadar ateşte tutup kavuracaksın, o kadar dakika karıştıracaksın gibisinden geçer akçe bir tarifi filanda yok.

Bu yemeğe öyle çok talep var ki; istersen hiç pişirmek için zahmet etme; çiğ çiğ bile yedirebilirsin tencerene koyduğunu.

Nasılsa ellerinde tabaklarıyla sıraya girmiş yüz binler var. Belki de milyonlar.

Malum olgu yalındır. Yani son tahlilde ne olmuş ise odur. Dolayısı ile tencereye gelmez.Hadi geldi diyelim o zamanda içine ne katılırsa katılsın tadı değişmez.Ekşiyse ekşi,acıysa acı nadirende tatlıysa tatlıdır.

Ne yapılırsa tadı  değiştirilemediği içinde sadece üzeri örtülür ki bu da beyhude bir çabadır;o örtü mutlaka bir gün ya kendiliğinden kayar düşer ya da ‘Bakalım burada neler varmış?’ diye merak edenler tarafından kaldırılır.Örtünün altından çıkanda mutlak surette birilerinin gırtlağına takılır kalır.

Ama algı ?

Tanımı bile sabit değil. Çünkü bileşenleri çok fazla.

Eğitime,kültüre,gereksinimlere,çıkarlara,güdülemelere,korkulara,

endişelere,psikolojiye,dayatmalara,nitelikli niteliksiz cehalete, mecburiyetlere, cinslere, yaşlara, inançlara ve hatta içinde bulunulan dönemlere kadar değişkenliğe sahip bir oynaklığı var..

Bilimselliği tartışılır olsa da mühendisliği bile var ki; adına algı yönetimi diyorlar.

Olgu yönetilemezken, algıya direksiyon bile takmak mümkün olduğu için bu konuda ki kaos her daim gündemde kalır.

Olgu ile algının çelişmesi bir ülkenin de sağlamasıdır aslında. Çelişki ne kadar az ise insanların refah payları ve hayatlarından aldıkları keyif o kadar fazla olur. Tabi ne kadar yükse de paylaşılanın yoksulluk olması kaçınılmazdır.

Çünkü algı en çok zenginliği ellerinde tutmak ve paylaşmamak için çaba gösterenlerce yönetilmeye çalışılır.

Aynı yere bakıp farklı şeyler gören insanların sayısı ne kadar artarsa algıda o kadar iyi yönetiliyor demektir.

Bazen de yönetilmeye bile gerek kalmaz kişi kendi algısını kendi yedeğine alır.

Bir parkta akşam vakti şiddete uğrayan kadına bakıp, şiddeti değil de kadının o saatte neden parkta olduğunu sorgulayan kim varsa buna örnektir.

Örneklemeye girersem işin içinden çıkamam.

Ancak durumun daha da acı yanı; algısının yönetilmesine izin veren insanların bunu bile algılayamadıklarıdır.

İşte bu yüzdendir ki algıda sorun yaşayanlar tüm milletti istenilmeyen olguların kucağına atarlar.

Son tahlilde hadiseler birbirlerinin içine o kadar dolanırlar ki; yukarı da değindiğim ironik tanım hiç hak etmediği halde  haklılık kazanır, birileri de ‘Algı ne ise gerçek odur’ der çıkar işinden.

Kimselerde pirincin taşını ayıklayamazlar.

Yediğimiz pilavlardan çıkan taşlar nerden geliyor sanıyorsunuz?