Geçtiğimiz hafta okul öncesi kurumlar ve öğrencileri için çok doğru ve mutluluk veren bir karar alındı. Öğrenciler okuluna geldiği ve arkadaşlarına kavuştuğu için çok mutlu oldu. Kavuştuğu bir kişi daha vardı onların dönüşüne çok heyecanlanan

Kim mi ?

Elbette tüm gününü onlarla geçiren, gelişimlerini titizlikle takip eden, onlarda sevgi ve merhametini esirgemeyen, yeri geldiğinde ailenin tutum ve davranışları ile ilgili onların eğitimlerine katkı sunan ve yönlendiren çok değerli öğretmenleri…

Tüm insanlar doğduğundan itibaren devamlı olarak öğrenme sürecine dahil olurlar. İlk öğretmenin anne ve baba olduğunu biliriz. İlerleyen zamanlarda artık evde alacağımız eğitimler bize yetersiz gelir ve uzman destek almaya ihtiyaç duyarız. Bu konuda bizi destekleyecek olan çok değerli öğretmenlerimizdir. Öğretmenler, mesleğini yaparken bir çok fedakarlık ve özveride bulunurlar. Öyle ki, ebeveynlerden bağımsız olan çocuğa aynı zamanda hem annelik hem de babalık yaparlar. Zaman geçtikçe öğrencileri anne ve babalarından sonra öğretmenlerini rol model alırlar.

                Her meslek çalışanı görev ve sorumluluklarını titizlikle yerine getirmelidir. Ancak insanlar iş saatleri dışında tamamen aileleri ve kendi özeli ile ilgilenir. Şüphesiz ki bu şekilde olmayan mesleklerden biridir öğretmenlik… Çünkü siz okuldan çıksanız da öğrencileriniz sizin sorumluluğunuzdan çıkmaz. Öğrencinizin burnu kanasa sizin bilginiz olur. Midesi mi bulandı? Okulda neyle beslendiğini siz bilirsiniz. Karnı mı ağırdı? Üşütüp üşütmediği ile ilgili bilgiyi sizden alırlar. Kendi özel hayatınızın her daim içinde de yer alırlar.

                Bu mesleği gönülden ve derinden hislerle, severek yapan öğretmenlerin çok yaralandığı bir dönem geçirdik. Öğretmenler bu dönemde ikiye ayrıldı. Okulların açılmasını isteyenler ve istemeyenler oldu. Bu durum çalışan aileleri zora sokacağı için bir kaosa sürüklenildi. Bu noktada kimse suçlu ya da haksız değildi. Ancak ortaya çıkan büyük problem ne yazık ki insanların yaşamını ve psikolojisini olumsuz yönde etkiledi. Öğrencileriyle online yerine yüzyüze etkileşime geçmek için can atan, sabırsızlanan çok büyük bir öğretmen kitlesi var. Buna inanıyorum ki öğrencisinin gözlerinin içine içine bakmak için sabırsızlanıyorlar. Sınıfta keyifli vakit geçirmek için gün sayıyorlar. Tüm öğretmenlerin öğrencilerine bir an önce kavuşmasını gönülden diliyorum. Okul öncesi öğretmenleri bu anlamda biraz daha şanslılar. 17 Mayıs pazartesi günü öğretmenlerin ve öğrencilerin okul kapısından girişine bizzat şahit oldum. Hepsi sanki 3 aylık yaz tatilinden dönmüş, eylül ayında yeni döneme başlıyor gibi heyecanlı ve özlem doluydular. Yani anlayan anlamayan, bilen bilmeyen herkesin ağzına dolayacağı bir meslek değil bu anlayacağınız. Haddi olan olmayan her kesin yargılayacağı, yorumlayacağı bir iş yapmıyorlar. Ağzı olanın konuşabileceği bir yetki vermiyoruz biz eğitimciler olarak…

Sadece öğretmenlerin ve öğrencilerin bildiği ve aldığı okul kokusu vardır. Dijital ortamda verilen derslerde en eksik olandır bu… Bu koku sizi öğrenme ve öğretme şevkine sokar. İşe değilde okula gittiğinizi anlarsınız kapıdan girdiğinizde…

Önce çok saygı duyduğum,  hala bağlılık hissettiğim kendi öğretmenlerime ve sonra tüm işini aşkla yapan öğretmenlere saygılarımla…