Geçen gün çokucuncu evlilik yıldönümlerimizden biriydi.

Son iki yıldır malum sebeplerle dışarıda kutlama yemeği yemekten ve teamül haline getirdiğimiz birbirimizle hediyeleşmeden zorunlu olarak karşılıklı feragat ettiğimiz için eşimle benim hayatlarımızı değiştiren o son derece önemli güne sıradan bir gün muamelesi yapıyoruz.

Ama ben yine de en azından pastane işi bir pastamız olsun diye de hafta içinde pek çok pastanede gizli müşteri çalışması yaptım.

Ama bu arada hanımın doğum gününde anlı şanlı üç harfli marketlerden birinin  bize en yakın şubesinden   aldığımız en son pastanın yarımşar dilimini biz, gerisini de çöp kutusu yediği için o gün bu gün  bu pasta meselesine de fena halde mesafeli olduğumu da belirteyim.

O yüzden kendimce sıkı bir araştırma yaparak nihayetinde hem dükkanını hem de esnaflığını beğendiğim bir delikanlıdan aldım bu yıl pastayı.

Gerçi topu topu brüt 500 gram gelen pastacığa elli lira bayıldım ama sonuçta mesele ailenin bekası ile ilgili olduğu için onu da sineye çektim.

Neyse mevzuyu uzatmayayım;

Son tahlilde pasta ehveni şerden bir tık önde çıktı ve hanımda ben de çok mutlu olduk.

Pastacı çocuğun gıyabında ‘‘Helal olsun delikanlıya bak pastası tazeymiş; afferin ona’’ mealinden övgüler bile düzdük.

De;

Farkında mısınız?

Çok değil yakın bir geçmişte sıradan olarak değerlendirdiğimiz ve çoğu hakkında yorum bile yapmadığımız pek çok hadiseyi artık alkışlarla karşılıyoruz.

İçerisinde ufacık bir güzellik, minicik bir insanlık barındıran ne görsek ellerimizle değil belki ama yüreğimiz ile alkışlıyoruz.

Sanırım bu normale olan özlemimizden kaynaklanıyor.

Uzun süredir o kadar çok anormallikle boğuşmak zorunda kaldık ve kalıyoruz ki; içinde normalin birazcık kırıntısı olan ne varsa kutsuyoruz.

Bir de anormalini kanıksayarak normalini unuttuğumuz durumlar da var ki işte onlar bizim algı sitemimizi kökünden kemiren durumlar.

Politikadan eğitime, sağlıktan tarıma akla gelebilecek ne kadar konu varsa hepsinde normal üzeri uygulamalar yaşandıkça, insan normale yakın bir olay görse bile seviniyor doğrusu.

Toplumun normal kavramı üzerinde ki ayrışması ise bir başka sıkıntımız.

Bir grup yaşanılan ne varsa son derece normal karşılarken diğer bir grup normale hasret yaşıyor.

Bir de, normalle anormali ayıramayıp önüne ne konulursa alıp başının üzerine koyanlar var ki, ülke tamamen normale dönse ya da normalden çıksa farkında bile olmayacaklar.

Bakın ben de bir grup –diğer grup diyerek toplumun gruplara ayrılması konusunda ki anormalliği normallik gibi algılamışım; şimdi cümleyi okurken fark ettim.

Elbette insanlar arasında mutlak surette siyasi fikir ayrıcalıkları olacaktır bu normaldir.

Anormal olan bunun altının kalın çizgilerle çizilerek kişiler arasında derin hendekler açılmasıdır.

Normal göreceli bir kavram değildir.

Zaman zaman kişilerin algısına göre hafif değişiklikler gösterse de normalin ortak paydası ‘‘Olması Gereken’’dir.

Ne zaman bana göre normal devreye girerse ortak normalite çırak çıkar.

Örneğin hiç kabul etmediğim ve her duyduğumda inanılmaz üzüldüğüm bir deyim deyim var.

Ne yazık ki deyim demekten  başkaca da bir terim bulamadım.

‘‘Burası Türkiye’’derler.

Eee ne var bunda üzülecek?

Şu var;

Deyimin özünde ciddi şekilde burada normal ve anormal ayrıştırılmaz, ne olsa kabulümdür algısını barındırması.

Katılırsınız katılmazsınız bilemem.

Ama normal eğilip büküldükçe, kavramın içerisi boşaltıldıkça en basit konularda bile toplumsal uzlaşma sağlanamıyor.

O sağlanamadıkça da, akla kara birbirine karışıyor, hayatı grinin muhtelif tonlarına mahkum olarak yaşamak zorunda kalıyoruz.

Milletçe alışıp artık normal karşıladığımız onca garabet varken sormak lazım;

Normali alkışlamak normal mi?

Ya da anormali normal sayıp olması gerekeni unutmak mı?

Bilemedim şimdi.

Normaldir herhalde…