2004 Yılı Bursa şehirlerarası terminalin de otobüsün kalkmasını on dakika var, memleketim Ankara'ya gideceğim fakat önce Polatlı'da inip bir gün sonra Haymana'ya geçip ardından Ankara'ya geçeceğim. Kafamda gezi programını yaparken bir anda o güne kadar görmediğim büyüklükte bir bavul dikkatimi çekti, muavin ve bavulun sahibi konuşarak uygun bagaja doğru yönelirken, hafiften bir gülümse belirdi yüzümde, bavulun devasa büyüklüğüne, o anda bavul sahibi ile göz göze geldik o'da gülümsememe eşlik etti ve selamlaştık.

Bavul bagaja konulunca yolcu yanıma gelip bir sigara yaktı, adeta kırk yıllık dostmuşuz gibi başladı anlatmaya. '' Ben kum lamacıyım, Ankara'dan geldim telefonla maaş konusunda anlaştık bir fabrikayla, atladım geldim fakat buraya gelince, sana ev tutarız ancak kirayı maaşından keseriz gibi bir takım ekstra şartlar önerdiler, onu kes bunu kes derken maaşımı nereyse asgari ücrete indirdiler. Ben de bu şartlar altında çalışamam dedim ve şimdi geri dönüyorum. Şu gördüğün büyük bavulumdan başka bir eşyam da yok zaten.!''

Dinledikten sonra ''Kum lamacılık zor bir meslek ve maaşları yüksek olur asgari ücret ve az üstüne kimse o işi yapmaz.'' diye cevap veriyorum. Ardından muavinin sesi yankılanıyor ''Ankara yolcusu kalmasıııınnnn''

Bu sohbetten sonra otobüse biniyoruz, bu yolcu da beni çeken bir hikaye olduğunu hissediyorum, koltuğa oturduktan sonra arka tarafa doğru bakıyorum üç koltuk arkam da oturuyor, medeni bir cesaretle kalkıp o koltuğa gidiyorum ve kum lamacının yanında ki yolcuya ''rica etsem sizinle yerimizi değiştirebilir miyiz? ben bu arkadaşla sohbet edeceğim de.! diğer yolcu kibar bir şekilde kalkarak ''elbette buyrun'' diyor ve yerlerimizi değiştiriyoruz.

Koltuğa oturuyorum ve sohbete başlıyoruz.

-Merhaba benim adım İsmet

-Merhaba ben de ....... memnun oldum

-Üstadım siz de esrarengiz bir hava var dikkati mi çekti hissettim.

-Ne olsun işte sıradan bir kuluz işte

-Var bir şeyler eminim

-Peki kısaca anlatayım madem.

Derinlere dalı başlıyor anlatmaya, o anlattıkça ben de hafızama kaydediyorum, o günlerde köşe yazısı yazmıyoruz elbette fakat sanki yazacakmışım gibi her söylediğini hafızama dikkatle kaydediyorum.

'' Ben Bosna savaşına gönüllü mücahit olarak katıldım gelenekleri olan muhafazakar bir aileden geliyorum zaten. Sırplar Bosna'da Türk ve Müslümanlara katliam yapınca bizler de yardıma gitmek istedik, o dönemler Refah partisine ve Şevki Yılmaz'a yakındık, fakat bize gidiş izni verilmedi, bizlerde aksi istikametten Lübnan'a gidip oradan Bosna'ya geçtik, çok Sırp ve Rus vurdum, uzun bir zaman sonra esir düştüm tam tamına 90 gün esir kaldım işkenceler gördüm, işkencelerin ilk on günün den sonrasını hatırlamıyorum. Kafama çivi çakıp kablo bağlayarak elektrik verdiler, lağım fareleri gelip kulaklarımızı, burnumuzu kemiriyordu. Vücudumda ki yaraları görsen ürperirsin. Nihayetinde 90 gün sonra esir takasın da kurtardılar bizi''

İlgiyle dinleyip soruyorum.

-Bosna'da Türkler den başka kim Bosna için savaştı?

-Afganlar ve İranlılar

-Sırplara kim destek vrdi?

-En çok Ruslar onların yanındaydı.

Mola yerine geliyoruz zorla yemek bölümüne getiriyorum ve ısrarlarım sonucu yemek ikramımı mahçup bir şekilde kabul ediyor, ardından dışarı çıkıp oturuyor yine zorla çay ikram ediyorum, o esna da önümüzden uzun saçlı top sakallı ve kulağında küe takılı kapri pantolon giymiş bir genç yürüyüp geçiyor, mücahit dikkatle bakıyor bu gence ve yüzünde ki acı tebessümü okuyorum, işte bu anın o esrarengiz büyüsünü yakalayınca soruyorum.

-Binbir zorlukla Bosna ya gittin savaştın esir düştün, işkence gördün, hayatını belki de heba ettin eki hakikaten değdiğine inanıyor musun.?

-Böyle gençleri görünce artık değdiğine inanmıyorum.!

Kum lama hakkında bir hayli bilgim vardı kendisine de anlattığım da şaşırdı, ince kum ile ve hava taziği destekle metale tuttuğunuzda o kumlar mermi gibi metal tabanı döver ve demirin gerçek gri yüzünü ortaya çıkar pas, oksit gibi ekstra şeyler kalmaz demir de ardından özel boyası sürülünce o malzemenin ömrü iki misli uzar. Mücahit bu mesleği yamak istediğini söyleyince hemen yanında hayatımda tanıdığım en sanatkar ve ilk okul mezunu olup bir çok mühendisi cebinden çıkaran Orhan usta yı aradım ve kum lama işi bulmasını istedim, ''tamam merak etmesin işe başlatırım kalacak yerde var'' karşılıklı telefonlarını bir birlerine verdim, mutlu oldu.

Mücahit arkadaşın hikayesi bura da bitmiyor elbette ve en acı bölümü ise dönüş sonrası.

''Bosna dan döndükten sonra uzun bir süre kendime gelemedim, Ankara sokakların da geceleri dolaşıyorum binalar da yanan o sarı ışıklar beni cezbediyor ve Allaha dua ediyorum, Allahım ne olur bana da böyle bir ev ve yuva nasip et bir eşim bir de kızım olsun. Bu esna da bir radyo da program yapıyorum muhafazakar yapıma uygun biraz da Din ağırlıklı, ses tonum güzel tanışmak isteyen bayanlar oluyor kabul etmiyorum, bir gün yine bir bayan radyoda canlı yayında tanışmak istedi, kabul etmedim fakat iki gün sonra aklıma takıldı geriye dönük kayıtlardan telefonunu bulu aradım, tanıştık bir müddet sonra iş ciddiye bindi ve evlendik Allaha Dua ettiğim gibi bir de kızımız oldu, bir çok kayınbiraderim vardı, fakat buna rağmen kayınvalidem biz de kalırdı, çok mutluydum, ta ki kayınvalidem vefat edene kadar, meğer eşimi de o toparlıyormuş, eşim ısrar etmeye başladı çalışacağım diye ve işe başladı, sonra aşırı makyaj yapmaya başlayınca tartışmalarımız büyüdü, ve bir gün beni aldattığını öğrendim, Bosna da yapılan işkenceler den daha ağırdı bu, eşim benim öğrendiğimi duyunca korkup kaçtı kayınbiraderlerim araya girip yalvardılar. sonra kızımı düşündüm ve onun Annesiz kalmaması gerekirdi, bu sebeple boşanıp evimi, eşyalarımı ve her şeyi onlara bırakıp çekip gittim. İşte o gördüğün büyük bavul benim evim ve eşyalarım, ben sadece Ankara da olayım arada bir kızımı göreyim başka bir şey istemiyorum.

Bir Mücahit'in acı dolu gerçek yaşamını okudunuz tüm samimi Mücahitlere saygı ile.