Gerçi biliyordum da, geçen gün televizyonlardan birinde ‘‘Her on üç kişi öldüğü zaman ulusal yas ilan olmaz’’ diye öznesi yükleminden utanan bir cümle  duyunca hani dedim belki de haberim yokken tanım değişmiştir de, ulusal yas ilan etmek asgari bir sayıya bağlanmıştır.

Olmayacak şey değil;memlekette değişen değişene çünkü…

Neyse;

Her ne kadar bu sayının 33 olmadığından da kesinlikle emin olsam da bilgimi bir kez daha tazeleyip yeri gelmişken de teyid edeyim diyerek bilgisayarın tarayıcısına ‘‘Ulusal yas hangi durumlarda ilan edilir ?’’diye yazdım.

O da bana ukala ukala  0.45 Saniyede 30.100.000 sonuç bulduğunu söyledi ve bir sürüsünü de ard arda ekrana getirdi.

En baştakini tıkladım.

Açılan sayfada aynen şu cümleler vardı;

‘‘Ulusal yas veya millî yas, bir ülkenin halkının büyük bölümü tarafından yerine getirilen yas tutma ve anma eylemlerinin gerçekleştirildiği gün. Bu günler; o ülkeden veya başka bir yerden önemli bir kişinin veya kişilerin ölümü, cenazesi veya bunların yıl dönümü nedeniyle hükûmetler tarafından ilan edilir. Ayrıca, bir ülkede gerçekleşen doğal afet, facia, kaza, savaş veya terör saldırısı sonrasında da ulusal yas ilan edilebilir. Bayrakların yarıya indirilmesi ve saygı duruşu yaygın olarak gerçekleştirilen bir ritüeldir.’’

Ama içim yine  rahat etmemiş merakımı giderememiştim.

13 kişiye ulusal yas ilan edilmez diyen mutlaka ulusal yas ilan etme  tabanının kaç kişi olduğunu biliyordu ki bunu ağzı ve vücuduyla iki dilde söyledi.

Tarayıcıya bu saferde ‘‘Ulusal yas ilan edilmesi için en az kaç kişinin vefat etmesi gerekir’’ diye yazdım

Bu sefer ukalık yapamadı ama en azından zevahiri kurtarmak için yine de 0.45 saniyede 8.550.000 diye  sonuç verdi;

Tabi ki ekrana sonuç diye getirdikleri sorumla da son derece alakasızdı.

Yani ulusal yas ilan etmek için vefatlerde bir alt ya da üst sınır yoktu.

İşkembe-i kübra ise sayı değildi.

İnsanın ağzından çıkanı kulağının duyması yetmiyor; sanırım bir de dediğini en önce kendisinin anlaması gerekiyor.

Ne güzel demiş Mevlana;

‘‘İnsanda güzel olan yüzdür/Yüzde güzel olan gözdür/Ama insanı insan yapan ağzından çıkan sözdür.’’diye…

Sanırım bu memleketin tüm sorunlarının kaynağında bu ağızla kulak arasında ki mesafenin uzaklığı yatıyor.

Ağzı olan konuşuyor; kulağı olan duymuyor.

Duyan da duymazdan gelip gözden borç alıp ağıza göz kırpıyor.

Bazen bu kadar çok konuşan insanımız var, maşallah hepsi de her konunun uzmanı, fikir beyanı,açıklama,görüş,iddia,tespit desen gırla;o zaman neden sürekli birbirlerinden üreyen sorunlarımızı halledemiyoruz diye şaşırıyorum doğrusu.

Ortalıkta bu kadar her konuda fikir beyan edebilen alim şahsiyet (!) varken, kime neyi sorsan mutlaka o konuda kelam ederken şaşırmakta da haksız değilim hani.

Ama asıl şaşırtıcı olan bunca bilgili ile sadece bilgisizliğin çoğalması. Galiba  nereye konacağını bilemeden havada uçuşup duran sözlerde bir bir başka enflasyon.

Laf enflasyonu.

Kapatın gözlerinizi,dinleyin etrafınızı; duyduğunuz o yoğun uğultu bu laf enflasyonunun uğultusu işte.

Ee doğal olarak bir şeyin enflasyonu varsa kendisinin de hükmü kalmadığı içinde laflar evriliyor, laf ola beri gele oluyor.

Söyleyen de laf ebesi oluyor diyecektim ama vaz geçtim çünkü lafların çoğu karından söylendiği için doğmaları için sezeryan gerekiyor,dolayısı ile de ebeye de gerek kalmıyor.

Sevgili İlhan İrem’in şarkısıydı;

‘‘Ne demekse bunlar,hepsi boş laflar’’diye başlardı.

Ne zaman tv de bir Lüp (Laf Üretim Programı oluyor kendileri) programına denk gelsem dilime pelesenk oluyor,kendimi sürekli bu şarkıyı mırıldanırken yakalıyorum.

Neyse diyeceğimi dedim;

Uzatıp Lüpe bağlamanın alemi yok.

Yeteri kadar enflasyonumuz var zaten.

Ben de bir yazı enflasyonuna neden olmayayım.