Hani olur ya bazı zamanlar gelir. 
Tükenir gücümüz öyle ki elimizi kaldıracak takatimiz olmaz. 
Ruhumuz acı içinde kıvranıyordur çünkü. Çünkü ölümle yaşam arasında gidip geliyordur. Zordur o vakit yaşamak. 
O an tüm dünya kararmış boş anlamsızdır.
Tuttuğumuz dal kırılmış canımız yanmıştır o kızgınlıkla dala kızacağımıza ağacada küseriz ormana da.. 
Çocuk gibi hırçınlaşırız.
 "İstemiyorum işte hiçbirşey istemiyorum hayattan... 
Neden böyle oluyor? 
Neden beni mutsuz ediyor  benimle zoru ne ? 
Ne hata ettim ben? 
Suçum günahım ne?" gibi sorularla sitem ederiz.
O an için öfke püskürürüz hayata şansımıza. Kendimize de kızarız "Ne aptalmışım yapamadım edemedim" Ne geleceğimiz vardır ne de geçmişimiz yaşadığımız zaman dilimi içinde sıkışır kalırız. 
Gelecek bekler bizi sadece Askıya alınır Çünkü kendimize gelmemiz gerekmektedir.
Gücümüzü toplayıp yaşamaya devam etmemiz gerekmektedir.

Peki neden yaşarız bu evreleri? 
Şart mıdır ki? Bu evreler bize birçok duygularımızı kaybettirir.
Güven, inanç, hayal, umut, belki de sağlık... 
Neden bizim yaşama bağlılığımız olan bu yapıtaşlarını tek seferde kaybederiz? 
Bu kadar kolay mıdır onları bırakmak kim için ve ne için bırakırız onları? 
Aşırıya kaçmayacaksın. 
Aşırılık zarar verir. 
Yıkıp geçer. 
Kontrolsüz duygularımıza fren koymalıyız,hedeflerimiz, amacımız olmalı, Olmalı ama dozunda olmalı. 
Hayatta güçlükler var, bunları aşmamız için güç gerekli,güç için inanç inanç için hayal gerekli. 
Kendimizi bitirirsek enerjimizi harcarsak ömür dediğimiz zaman diliminde kendi adımıza önemli işler yapmadan en önemlisi giderken Geride bıraktığın en çok sevmen gereken kişileri de,kendini değersiz,anlamsız, hissettirerek en kötüsüde bu duyguyu,
Ömrünün sonuna kadar yaşayacak şekilde bırakarak gidersin.
Şimdi sormak lazım. 
Kendinle birlikte kaç kişininde katilisin.
Düşünmek gerek...

Tutunmak için çok şey varken

TUTUNAMAMAK NEDEN ?