Artık bu ülke de ki tüm duyarlı insanların malumu; gündem de insanlığı sorgulatan bir dava var;

Elmalı davası…

Hiç hoşuma gitmese de yazıyı kurgulayabilmek için hadiseyi kısaca anımsatmam gerekiyor.

Antalya’nın Finike ilçesinde,  yedi yaşında bir kız çocuğu ile on yaşında ki ağabeyinin,cinsel istismara uğramalarına dair yürütülen soruşturma da  kardeşlerin cinsel istismarı resimle anlattıkları görsel soruşturma dosyasına girmiş.

Geçen yılın Haziran ayında gerçekleşen bu olayı babaannenin ilgili mercilere  şikayeti ortaya çıkartmış.

Çocukların yaşadıkları istismar ve şiddet Adli Tıp raporu ile de kanıtlansa da olayın failleri anne ve onun sonradan evlendiği kocası adli kontrolle serbest bırakılmış.

Merak ettim araştırdım;

Nedir bu adli kontrol ve hangi durumlarda uygulanır hangi suçları kapsar diye.

Adli kontrol kararı; tutuklama sebeplerinin varlığına rağmen şüpheli veya sanığın denetim altına alınarak tutuklama kararı yerine uygulanan bir ceza muhakemesi tedbiriymiş.

Yani hakimin, tutuklama tedbiri yerine “adli kontrol şartıyla” şüpheli veya sanığı denetim altına alarak serbest bırakmasıymış.

Tabi ki, tüm unsurları ile değerlendirilmiş bir uygulama. Buna diyecek hiçbir şey yok.

Ancak hukuk açısından normal bir prosedür olarak uygulanan adli kontrol kararı ile serbest bırakılma toplumun algısında beraat ile eş tutuluyor.

Halk yukarıda ve benzeri yüzlerce haberi gördükçe ya da olaya tanık oldukça işlenilen suçların cezalarının verilmediğini düşünüyor ki,bu konuda çok ta haksız değil.

Bu yanlış anlama olası suçların ‘nasılsa serbest bırakıyorlar’denilerek işlenmesinde cesaretlendirici rol oynuyor.

Hırsızı,tecavüzcüsü,dolandırıcısı, hatta katili işledikleri fiil karşılığında serbestçe ellerini kollarını sağlayarak toplumun içerisinde dolaştıkça da bu algının kırılması mümkün görünmüyor.

Elbette denetimli serbestlik kararı ilgilisinin mahkemesinin devam etmeyeceği ve yaptığından dolayı ceza almayacağı anlamına gelmiyor.

Eğer suçu sabitse mutlak surette suçunun karşılığında ki cezaya çarptırılıyor.

Bilinmesini isterim ki,bu yazıyı yazmamın amacı kesinlikle denetimli serbestlik kavramını irdelemek,bazı çıkarımlar yaparak hadiseye bir eleştiriel yaklaşım getirmek ya da sistemin aksaklıklarını filan saptamaya kalkmak değil.

Zaten bir hukukçu olmamam hasebi ile haddim de değil.

İyi de derdim ne o zaman?

Derdim, bir çay bahçesinde sohbet eden iki delikanlının konuşmalarına yan masadan kulak misafiri olmak.

-Para bulmak lazım oğlum,bi sürü borç var kartlara filan vaziyet çok kötü.

-Bizde de yok abi.n’palım.

-Senin peder emekli,söyle kredi çeksin sana.

-Hayatta çekmez.

-O zaman sen çek onun adına

-Nasıl olacak o iş?

-Önce babandan bir şekilde vekaletname alacaksın,sonra vatandaşlık numarası ile internetten maaş aldığı bankaya kredi için baş vuracaksın hepsi o.

-Suç oğlum o.Bir yakalanırsam…

-Yakalan be kanka,ne var bunda?Anında serbest bırakıyorlar zaten.

Bir an düşündüm;

Gençlere bu konuştuklarının mümkün olamayacağını,olsa bile son derece yanlış bir hareket olacağını,sadece kendilerini değil,babayı da riske atacaklarını söylemek üzere yanlarına gideyim dedim; sonra vazgeçtim.

Korktuğumdan değil,işe yaramayacağını düşündüğüm için vazgeçtim.

Gençlerin muhabbetleri tamamen çaresizlik ve onu gidermek üzere suç teşkil edecek bir noktaya odaklanmıştı.

Ve biri ‘Suç oğlum o.Bir yakalanırsam’ diyen arkadaşına kendisinden son derece emin olarak ‘Yakalan be kanka,anında serbest bırakıyorlar zaten.’diyebiliyordu.

Şüyuu vukuundan beter  dedikleri bu olsa gerek.

Galiba yeni bir kültürümüz(!) daha oluşuyor

Korkarım;

Adı da büyük olasılıkla,

Cezasızlık Kültürü olacak.