Bursaspor, sezon başladığından bu yana en derli toplu oyununu, nihayet, Boluspor karşısında oynayabildi. Oyun anlamında henüz eksiklikler olsa da, mücadele anlamında tüm takım çok iyiydi. Maçın ilk yarım saatlik diliminde bulunan iki gol, Bursaspor’un özgüvenini yerine getirdi, özgüven de galibiyeti…

Özcan Bizati’nin, takımı Kocaeli’ye kaçırması işe yaramış. Tahminimce hoca, on beş günlük kamp döneminde, takımın kaybolan özgüvenini tekrardan aşılamış. Beklentinin çok yüksek olduğu sezona bir türlü başlayamamıştı Timsah. Alınan kötü sonuçlar, istikrarsız oyun, teknik direktör değişiklikleri takımın kendine olan saygısını ve özgüvenini bitirmişti. Özcan hoca, bu kamp döneminde, teknik ve taktik anlamdan daha çok, takımın bu yarasını sarmış. Hocalıktan çok ağabeylik yaparak kaybolan ruhu tekrardan yakalamış gibi…

Bursaspor, henüz yeni yürümeye başlayan çocuk gibi. Koşabilmesi için, Kasım’daki Milli araya kadar oynayacağı; Balıkesir, Keçiören ve Kocaeli maçlarından, en az, yedi puan çıkartabilmesi şart. Milli ara sonrası oynayacağı yedi maçlık seriden de (İstanbulspor, Gençlerbirliği, Denizli, Manisa, Ümraniye, Bandırma, Menemen) en az 15 puan çıkarması gerekir ki, ligin ikinci yarısı başlarken, kafası daha rahat olabilsin.

Bu galibiyetin bir başka anlamlı tarafı, taraftarın da takımı bağrına basması oldu. Galibiyet alışkanlığı kazanıldıkça, tribün desteğinin artacağı da aşikâr.  Bu açıdan bakıldığında, Boluspor galibiyeti, Bursaspor için, gerçek anlamda can simidi oldu.