Antalya’nın Serik ilçesinde ki bir okulda, bir öğrenci Kur’an-ı Kerim’e tekme atıyor, ötekiler bu pervasızlığı kayıt altına alıyor. Arkadaşlarının alkışlamaları adeta insanın kanını donduruyor. Bu saygısızlık sosyal medyada büyük tepkiye sebep oldu doğal olarak.  Milli Eğitim Bakanlığı başta olmak üzere bütün yetkililer teker teker kınayıp soruşturma açıldığını söyledi. Mesele birilerinin suç işlemesi nedeniyle cezalarının kesilmesinden çok öte…

   Kendi kendimize sormamız gereken çok sorular var çünkü.  Bize ne oldu böyle? Bu hale nasıl geldik? Hani hayat rehberimiz Kur’an-ı Kerim’i evimizin başköşesinde muhafaza ederdik.  Yerde Arapça bir yazı gördüğümüzde ayet olma ihtimali nedeniyle öper en yüksek yere koyardık.  Ona ayağımızı uzatarak oturmayı saygısızlık kabul ederdik. 

  Bir düşünün! Bugün sorsanız o kurana tekme atan çocuğun anasına ne derdi acaba? Mesela çok üzerine gitseniz şöyle mi savunurdu kendini: "Tamam ben doğurdum. İlk doğduğunda günahı yoktu, ancak bu hale siz getirdiniz. Mesela mahallede ayyaşlar, serkeşler, bali kullanan arkadaşları peşini bırakmadı. Okulda kuranı sevdiren olmadı, mukedasatı öğretenler bulunmadı. Mahallede imam, okulda öğretmen “Bana ne” dedi. “Ben mesaimi doldurur paramı alırım” dedi. Mahallenin akıllı adamı hatasını görüp uyarmadı. Güngörmüş, yol yordam bilen komşu nine başını okşayıp nasihat etmedi."

Yâda kısa ve kestirmeden "O’nu doğuracağıma taş doğursaydım keşke"    diyerek topu taca mı atardı?

Evet, söylenecek çok söz var.  Herkesin/ her kesimin sözü var:

Kim ne derse desin bu çocuklar bu toplumun eseri. Yani onun babası ve anası hepimiz.

 Mızrak çuvala sığmıyor beyler! Yangın büyüdükçe büyüdü.

Mukaddesata küfretmeyi moda kabul eden bir neslin yetişmesine dağdaki çoban bile kendini masum gösteremez.

 Peki, bu ahlaksız durum karşısında öfkelenmeden olur mu? "Madem bizim de suçumuz var niye öfkelenelim" diyemeyiz. Aslında öfkemiz ihmal ettiklerimiz, ertelediklerimiz için.

Devletin yetkilileri soruşturmasını açıp gerekli cezayı verirken biz imanımız gereği, Allah için öfkeleneceğiz.

Kimse,    sahabe Ebu Mahzûreyi örnek göstererek kazık kadar adamların İslam’a hakaret ettiklerinde Peygamberin öfkesinden renginin değiştiğini gölgelemeye çalışmasın!

 Kimse, izzet ile zillet arasındaki ince çizgiden Müslümanların habersiz olduğunu düşünmesin! Hoşgörülü ve müsamahakâr olmak ile hoş karşılamayı birbirine karıştırmasın!

İslam’ı savunmak için küfrü meşru sayanlardan değiliz.

Bu gibi olaylar karşısında kargaşa çıkarmak isteyen akbabaların olduğunu da biliyoruz. Karanlık kapı arklarında bu ülkeyi en kestirme yoldan nasıl dize getirme planlarının yapıldığının kitabını ezberlemiş milletiz, elhamdülillah. 

Belli ki ortada ideali olmayan, hayallerini yitirmiş, inancıyla küs, değerlerini bilmeyen, kişiliksiz, ahlaksız bir kısım çocuklar var; adı Ahmet Mehmet, Ali, Veli…

Doğduğunda "Nur topu" diye sevilen, büyüdüklerinde zehir yumağına dönüşen çocuklar...

Göz aydınlığı bilinip herkesin ağır imtihanına dönüşen çocuklar...

Bu milletin yükünü taşıması beklenirken, yük olan; problemleri çözmesi umulurken bizzat problem olan çocuklar…

“Tosunum tosunum” diye büyütülüp mukaddesata toslayan çocuklar…

Anasına babasına tekme atarak yetişen ve Kur'an'a tekme atarak mezun olan çocuklar...

Bu son tekme annenin karnında ki hayat belirtisi olarak vurulan tekme gibi değil, öldüğümüzün tekmesi. 

   Bu tekme yıllarca koynunuzda beslediğiniz, büyüttüğünüz evlatlarınızın sizi uyandırmak için vurduğu tekme. Uyanın artık!

   Kısa ve öz olarak:  Göğsümüzü gere gere "geleceğimiz" dediğimiz çocuklarımız öldü/öldürüldü; ruhları öldü, kalpleri öldü, örf ve adetleri öldü. Ortada bir cenaze var. Buyurun kaldırın cenazenizi de yolumuza bakalım beyler!

  Selam ve dua ile…