İnsan hayatında en çok buradan yaralar ve yaralanır…

Onulmaz hataları da burada yapar, en derin pişmanlıklarını yine burada yaşar.

Hele ki çaresizliğini ihtirasına eklemlenmiş ise yaşadıklarının kat be katını başkalarına yaşatır.

Çaresizliğini başka çareleri yok sayarak gidermeye kalkarsa da önünde sonunda biçare olur kalır.

Oysa,her çaresizlik bir çarenin komşusudur.

Sadece görülebilmeyi   bekler.

Bazımız için çare mezarlıktan taş atmaktır, bazımız için ortak akıl.

Bazımız çareyi eğip bükmekte aramaktayken , bazımız sevgiyi saygıyı öncelemekte görür her neyin içerisindeyse oradan çıkışı.

Son derece ağır bir süreç geçiriyoruz.

Salgınından ekonomisine, siyasetinden dış politikasına akla gelebilecek her konuda milletçe ağır bir yük altındayız.

Her sorun bir diğerinin ya türevi ya da tetikleyicisi.

Ve çok zor olsa da hayatımızı daraltan bu sıkıntıların sonucunda çıkış yolunu bulmak yine bize kalıyor.

Hani ‘‘Ya çaresizsinizdir ya da çare sizsinizdir’’ diye bir deyim var ya;

İşte aynen o durumdayız.

Şöyle bir bakıyorum da, herkes bir şeylere çareler bulma telaşında.

Kimimiz sürekli eriyen parası tamamen yok olmasın diye önlemler almaya çalışıyor, kimimiz çocuğu eğitimden geri kalmasın diye hayat şeklini değiştiriyor, kimimiz ürettiği heba olmasın diye uğraşıyor, kimimiz sağlığının peşine düşmüş hastane doktor koşturuyor, kimimiz nasıl aşı olabilirim diye aranıp duruyor, kimimiz batmış dükkanını, firmasını nasıl yaşatarımın derdinde kredi bulmaya çalışıyor, kimimiz enflasyona yem olmama çabasında…

Ve istisnasız hepimiz yaşamak için çareler üretmek zorundayız…

Bulduğumuz her çare de bir başka çaresizliğimizin kurbanı oluyor.

Galiba  çaresizliğin en doğal nedeni yalnızlık duygusu.

Biraz derinine inince rahatça görülüyor ki, toplumun dertlerine çare ararken yaşadığı ne varsa onunla teke tek mücadele etmesi gerekiyor.

Uygulamada ki sosyal politikaların bu kadar çok derdi olan bir millete verecekleri pek fazla bir şeyleri olmadığı da aşikar.

İnsanın sıkıntısını giderebilmek ya da en azından kontrolü altına alabilmek için verdiği çare üretme kavgası elbette takdire şayandır da, çarenin çare olabilmesi için de başkalarının da onun bir kulbundan tutmaları gerekir.

Aksi halde tıpkı şimdi olduğu gibi, çare akıntıya kürek çekmekle eşdeğer olur ki biçare hallerimizle hallenmeye devam ederiz.

Ne güzel sözdür;

‘‘Aklın olduğu her yerde bir çare vardır’ der.

Ben de haddim olmayarak ekleyeyim;

Ortak aklın olduğu yerde mucizevi çareler vardır.

Çaresizlik çare aratır diye başka bir söz de var ama,

Arattığı ile buldurduğu çare gerçekten o derdin çaresi midir ?

İşte o kuşkulu…