Ömrüme dahil olup olmadığını bilmesem de bu gün 60.kapısından giriyorum bana zimmetlenen senelerimin.

Sırtımda içi ben dolu çuvalım;

Kiminden alacaklı kimine borçlu olduğum kocaman yıllar geçmiş.

Yanlışlar yapmışım bir dolu; doğrularım da var elbet.

Doğru adına yanlışlarım ise belki her ikisinden çok.

Keşkelerim de var çuvalımda, iyi kilerim de.

Yaşanmışlıklarım da, yaşattıklarım da, daha sonra yaşarım diyerek ertelediğim yaşan(a)mamışlıklarım da…

Daha dün gibi diyerek başlar hayata dair konuşmalar.

Her dün altı alevli kazandır; içlerinde bu gün kaynar.

Başarı saydıklarımız, başarısızlık sayılanlara kurban gittikçe olgunlaşmaya başlarız.

Doğrudur dediklerimizin barındırdıkları yanlışların üzerine basa basa yol almaya çalışırken aradan uzun zaman geçse de önünde sonunda gerçek doğrunun bir olduğunu anlarız.

Şanslılarımız bu algıyı yakaladıktan sonra da yollarına devam ederler ama çoğumuz yolun bittiğini varsayarak pişmanlıklarımızda debelenip dururuz.

Bazımız ezberlerimizle yaşlanır gideriz,

Bazımız ezber bozmanın peşine düşüp, kendimizden bir başka biz çıkartmanın telaşıyla…

Son tahlilde her dünü anı yaparak istisnasız yaş alırız hepimiz.

Kural bellidir aslında; doğarsan ölürsün…

Ama iş insan olarak doğmakla bitmiyor ki;

Mesele doğumla ölüm arasında ne kadar insan olup,ne kadar insan kalabildiğimizle de çok ilintili.

Gitmeden önce, henüz yaşarken yapabileceğimiz ne çok şey varsa bir o kadar da yapamayacağımız var.

Yapamayacaklarımızın yapabileceklerimizi engellediğinin farkına ancak mizanı tutturmaya oturduğumuzda varırız; çoğunlukla da tutturamayız.

Genele yakınımız hayatı maddi zenginlikle tartar.

Bir kefesine parayı malı mülkü koyar, diğer kefeyi denk getireceğim diye en uzunu doksan küsur yıl olan ömürlerin kölesi olur.

Ömürleri de onların törpüsü…

Bendeniz ömrünün üçte iki buçuğunu zenginlikle geçirmiş bir Adem olduğum için kendimi çok şanslı sayarım.

Öyle bir hazinem var ki, benim diyen Karunun dudaklarını uçuklatır.

Şimdi güleniniz de çıkabilir,

‘‘Adam iyice yaşlanmış, saçmalamış’’ diyeniniz de..

Olsun;

60.Kapının önüne gelince şöyle bir durdum soluklandım;

Sonra  açtım hayat defterimi not ettiğim zenginliklerimi tek tek gözden geçirdim.

Eşiğine takılıp tökezlediklerimin,yine eşiğinden bir çırpıda atladıklarımın,anahtarını kaybettiklerimin,açma koluna takılıp yaralandıklarımın,yüzüme kapananların,açılsın diye tekmelediklerimin ve kendiliğinden ardına dek açılanların hiç birini atlamadan geçtiğim  kapılarımın 59 tanesinin mizanını çıkarttım.

Gördüm ki hepsinin ardında ki askıya yazgımdan bir parça asmışım.

Bir de ardımda bıraktığım her kapının beni ne denli zenginleştirdiğini fark ettim.

Atladıklarım varsa haklarını helal etsinler.

Yüzlerce erkek kardeş, kız kardeş, ağabey, abla, torun, binlerle ifade edilebilecek arkadaş bir o kadar tanış ve az ama öz ahretlik seviyesinde dostlar biriktirmişim.

Çekirdek ailesinden ikisini sonsuzluğa diğerini de gurbete yolcu etmiş, başkaca tesadüften gayri kan bağı ve uzak yakın akrabası olmayan sadece sevdiceği ile yaşayan bir tek çocuk için bir önceki paragrafta yazdığım istatistik oradan nasıl görünüyor bilmiyorum ama benim gözümde hem ilahi bir ödül hem de müthiş bir zenginlik.

Çünkü kardeşim dediklerimi,ağabey dediklerimi,teyze amca evlat torun dediklerimi hep ben sen seçtim ve kendime seçilmişlerimden oluşan kocaman bir aile kurdum.

Hayat her yerinde bana da kendini dayattı elbet ama burada özgürlüğüm yüreğimde kaldı.

Beşerim; şaşmışımdır bir yerlerde, düşmanlarım da vardır bildiğim bilmediğim.

Onları da bu zenginliğimin sadakası sayarım.

Hepsine hakkımı helal edip 60.kapısından giriyorum ömrüme dahilse senelerimin.

Gönlüm rahat;

Sırtımda çuvalım,

İçinde zenginliğim

İçinde servetim.

İçinde siz; hepiniz…

Yazana, yazdığını verene bin şükür…