Bir insan olarak hepimizin hayatında unutamadığımız duygusal anlar vardır, yıllar geçse de bu anılar güncelliğini korur ve hafızanızın baş köşesine yerleşir. Örneğin benim ilk köpeğim Fındık kendisi simsiyah ayakları ve karnı beyaz sevimli bir köpekti. Babam lokantasını kapatıp gece eve gelirken peşine takılmış yavru bir köpekti sevimli ve sıcak bu sempatik haliyle aramızda bir bağ kurulmuştu ve sahibi arkadaşı ben olmuştum, nereye gitsem benimleydi dolayısı ile tüm mahallede sevmişti Fındığı. Anlatacağımız olayda ki gibi benimle okula kadar gelip oradan eve geri dönerdi iki yılımız beraber geçmişti. Bir gün Fındık gelmedi her yerde arıyorum ve maalesef komşu çocuğun demesine göre Polatlı Ankara yolunda araba çarpmış yol evimize yüz metre kadardı koşarak ana yola çıktım ve cansız bedenini buldum hüngür hüngür ağladım günlerce Fındığı hiç unutmadım. Büyük üzüntümün hafiflemesi için başka yavru bir köpek getirdiler bana kahverengi ve beyaz renkli adını Toni koydum sanırım TRT de ki filmlerin etkisindeydik bir müddet sonra öğlenci olduğum için karanlıkta geliyorduk eve yemeği mi yedim ve Babaannem ‘’oğlum senin köpeği belediye zehirlemiş’’ deyince dünya başıma yıkılmıştı. Çocukluğumda kalan acı hatıralar olarak benimle bu güne geldi bu yaşanmışlıklar.

Takvimler 1925 yılını göstermekte'dir. Hachi, tokyo'da bir üniversitede öğretim görevlisi olan Ueno Eizaburo'nun küçük köpeğidir. kendisine eski bir öğrencisi tarafından hediye edilmiş bu köpek profesörü her sabah shibuya istasyonu'ndan uğurlamakta, her akşamüstü de aynı yerde karşılamaktadır. fakat günün birinde profesör Eizaburo üniversitede kalp krizi geçirir ve ölür. işte bu, Hachi-ko'nun on yıl sürecek olan ümitsiz bekleyişinin başlangıcı olacaktır. zira o mayıs gününden 1935 yılındaki ölümüne dek her gün aynı zaman ve mekanda sahibini karşılamaya gider Hachi-ko. 

Japon adetlerine göre eşleri ölen kadınlar yeniden evlenmezler. profesör Eizaburo'nun karısı da eskiden beraber oturdukları evi satıp babasının yanına yerleşir. Boşaltılan eve uzunca bir süre alıcı da çıkmaz ve Hachi-ko senelerce gecelerini o evin kapısının önünde yatarak geçirir, kimse vazgeçiremez onu bundan. Eizaburo'nun eski bahçıvanı ve mahalle sakinlerinin de yardımıyla yaşamını sürdürür, kendince yıllrca yasını tutar. 

Yıl 1933'e geldiğinde hachi-ko artık yaşlı ve yorgundur. her gün iki kere aynı uzun yolu yürümek ona ağır geldiğinden shibuya istasyonu'nda yaşamaya başlamıştır. herkesin zaten yıllardır tanıdığı bu köpeği, istasyon şefi himayesine alır. işte bu şefin çabası, dönemin ünlü aktrisi Yoshi-ko Kawada'nın maddi desteği ve başka da birçok bağışla istasyonun yanıbaşına Hachi-ko'nun oturur ve sahibini bekler pozdaki bir bronz heykeli dikilir. ve Hachi-ko kalan birkaç aylık ömrünü kendi heykelinin önünde bekleyerek geçirir. yıllardır yolunu gözlediği sahibinin yanına en sonunda gittiğinde ise, ölüm ilanı ve haberi japonya'nın tüm belli başlı gazetelerinde yayınlanmakla kalmaz, aynı zamanda o gün ulusal yas ilan edilir.

2009 Yapımı filmde Richard Gere’in canlandırdığı profesör Parker Wilson’ın, tren istasyonunda bulduğu Japon kökenli meşhur Akita inu cinsi köpeği evine almasıyla başlar. İlk önce eşinin sert tepkilerini gören profesörün köpekle aralarındaki bağ gün geçtikçe daha da sağlamlaşır. Kısa zamanda tüm aileye kendini sevdiren Hachi, Wilson ailesinin köpeği olur Profesörü işe giderken her gün tren istasyonuna kadar yolcu eder ve döneceği saatte her zaman yerinde olup onu bekleyen bir yol arkadaşı olur. Holywood ve Japonya versiyonu olan iki filmi var Hachi-ko nun izlemenizi öneririm ama yanınızda mendiliniz bulunsun.