Teker teker gidiyorlar...

Her yolculuk,bir yalnızlığa rast geliyor.

Bakıyorum bıraktıkları boşluğa,

Dolması zaten mümkün değil de

Giderken bizi kime emanet ediyorlar?

***

İki vazgeçilmezim vardı;

Biri Cem Karaca

Diğeri Timur Selçuk

İkisi de 1945 doğumluydu:

Cem Nisanın da,Timur Temmuzun da geldi dünyaya…

Cem Karaca acelesi varmış gibi 2004 te veda etti fiziksel yaşama; benim yaşımdaydı…

Timur Selçuk 16 yıl daha kaldı çizginin bu tarafında.

Dün o da Cem’in yanına gitti,

Vazgeçilmez ölümsüzlerimden oldu.

Her ölümsüzümün ardından yukarıda ki dizelerimle sorarım.

Sahi bizi kime emanet ediyorlar giderlerken?

Hangi bestekara, hangi yorumcuya, hangi ozana, hangi yazara…

Ve hangi cesur yürek sanatçıya?

Bakıyorum, bakıyorum bulamıyorum.

Her gidişleri ile bir yerlerimden eksiliyor, her vedaları ile daha bir yalnız kalıyorum için için.

Anılar sandığıma saklıyorum hepsini.

Delikanlılığımın,genç adamlığımın,orta yaşlılığımın ve ihtiyarlığımın  anılarını sakladığım kırk kilitli sandığıma koyuyorum ruhuma ‘mirasımızdır’ diye ne bıraktılarsa.

Çünkü onlar her dönemime sinerek benimle birlikte yaşadılar.

Cem’i fiziken de tanımıştım,Timur Selçuk ta o şansım olmadı.

Ama onlar beni yakından bilirlerdi.

Şarkılarını bana yazdılar,büyük şairlerin şiirlerini benim için bestelediler, konserlerini benim için verdiler;

Sıkıntım neredeyse notalarını oraya dantel dantel işlediler.

Gün oldu  Nazım’ın  o limanına benimde neden çıkmadığımı anlattılar,

Gün oldu Agora meyhanesinde kendimden sarhoş buldular…

Kör kuyularda merdivensiz kaldığım zaman da yanımdaydılar,

Gidenlerimin ardından kararıp, İşte geldik gidiyoruz derken de…

O ben dediğim aslında sizsiniz dostlar.

Ve hepimiz halkız.

Uğurunda nice bedeller ödedikleri onların halkı.

İlahi emre uyup gidip gidiveriyorlar işte…

Yazacak, diyecek bir şey yok.

Ama veda da yok.

Selam söylesinler bizden diğer ölümsüzlerimize;

Desinler ki,

Sakın ha meraklanmayın;

Hepinizden bir parça hala yaşıyor dünyanın beri tarafında…