Yama yapmaktan bıkıyor insan bir müddet sonra.

İnce düşünmekten vazgeçiyor...

Kırılmasın diye çareler aramak istemiyor.

Verdiği değerin onda birini alabilmek için kendini paralamıyor...

Yoruluyor insan.

Ekabir tavırlardan...

Kendini vazgeçilmez sananlardan.

Yaptığın ilk hatada senden vazgeçebilecek kadar ucuz, basit, sıradan, şıpsevdi insanlardan...

Yoruluyor...

Oysa her şeye herkese senin için karşı durabilseydi.

Eğer illa bir tercih yapacaksa senin dışındakilerden vazgeçebilseydi

Sevmek her baba yiğidin harcı değil ama,en azından senin sevdiğinin yarısını sana geri verebilseydi...

Ne ayrılık olurdu ne hüzün...

Yetersiz bakiyeleriyle sevmeye kalkanlara yüreğinin bütün hücreleriyle karşılık vermemeli insan...

Daha çok acı çekmemek.

Daha çok kaybetmemek.

İncinmemek.

Ve huzuru bulmak için.

Yeri geldiğinde vazgeçebilmeli insan...

Vazgeçilmez denen kim varsa vazgeçebilmeli...

Eli titremeden, gözünü kırpmadan vazgeçebilmeli...

Ben yaptım sizde yapabilirsiniz.

Denemek ve yapabilmek için geç kalmış sayılmayız.

Şimdi hep birlikte önce kendi kıymetimizi bileceğiz.

Sonrasında kendimizi değersiz hissettiren ne varsa onlardan VAZGEÇECEĞİZ...

Bence anlaştık...

Tekrar görüşünceye dek,

Kalın sağlıcakla...