En büyük kaygılarımızdan hatta korkularımızdandır unutulmak.

Üzerine nice şiirler, nice güfteler yazılmıştır eminim ki hala da yazılıyorlardır.

Unutmak ve unutulmak…

İkincisi belki de ilki çok zor işte.

İnsan en çok unutmak istediklerini unutamaz bir türlü.

O her neyse mutlak bir yerlerden çıkar seslenir ‘’buradayım’’ diye.

Bazen bir fotoğrafta saklanır, bazen bir şarkının dizelerinde, bazen uçan bir kuşun kanadından bakar, bazen koku olur, bazen göz yaşı nadiren de tebessüm.

Ama en çok vicdanlarda saklanır.

Ne atılır ne yok sayılır kabul edilmek istenilmese de onunla yaşanır yaşlanılır ve göçülür.

Bu seferde dünyaya bırakılan miras olur.

Geride kalanlar ya reddi miras yaparlar ya da mirası sahiplenirler.

Her unutma bir anıya denk gelir ki, yaşam da zaten anılardan ibarettir.

Unutulmak istenilenden ‘’Hadi unutayım şunu’’ demekle de kurtulunmaz;

Çoğumuz atlarız da,unutmak özünde gerçeği yok saymaya çalışmaktır.

Unutulmak ise unutmanın cezası gibidir. Mahkum eder unutanı unutulmaya.

Peki unutulma hakkı nedir?

Vikipedia "Unutulma hakkı, kısaca kişi ve kurumların internette kendi adlarıyla arama yapıldığında derlenen sonuçlar arasında kendileriyle ilgili bilgi, fotoğraf, belge gibi verilere yer verilmemesini isteme hakkıdır’’

Diye tanımlıyor bu hakkı.

Yani işin içinde ciddi bir zorlama ve kısıtlı bir mecra var.

Tabi ciddi bir şekilde tırsma da…

Unutulma değil de saklanma hakkı dese inandırıcı olabilir belki, ya da yaptığı yanına kar kalma hakkı…

Şimdi size bir soru;

Unutulmak ister misiniz?

Eğer geçmişinizden eminseniz, yaptıklarınızın  bu gün de arkasındaysanız, utanılacak anılar biriktirmemişseniz, gayri meşru işeriniz ve tecavüz, şiddet gibi yüz morartıcı faaliyetleriniz yoksa, kul hakkına girme alışkanlığınız bulunmuyorsa, dinimizi kendinize sermaye yaparak dünyalık peşinde koşmadıysanız, kısacası  dün ektilerinizin bu günkü hasadından korkunuz yoksa,

Neden unutulmak isteyeseniz ki?

İsteyenler mi var?

Varlarsa geçmişlerinde mutlaka yukarıda saydığım-sayamadığım afiyetle yedikleri herzeler de vardır.

Hepimiz kuluz ve her kul hataya meyillidir.

Ancak hata ile teammüden suç arasında da ben diyeyim dağlar siz deyin okyanuslar kadar fark vardır.

Hata telafi edebilir, suç ise ceza gerektirir.

Hele yargılama vicdanlarda yapılıyor ise ceza değil senelerce mahkumiyet daima kuşaklar boyu hatırlanmak olur.

Hatırlandıkça da muhatabın kulakları çınlar.

Ne diyordu bir zamanlar hepimizin diline dolanan şarkısında Rahmetli Esmeray?

Unutama beni…

Her unut beni de aslında için için bu şarkının ilk cümlesinin teyidi değil mi zaten?

Eğer birilerinin artık unutulma hakları varsa, birilerinin de asla unutmama hakkı var demektir.

Biz bu hakkımızı sonuna kadar kullanmaya kararlıyız;

Tıpkı  şimdilerde unutulma hakkı isteyen, Ağır Ceza Mahkemesi'nde yargılanıp, "cebir, tehdit, hile kullanarak kişiyi hürriyetinden yoksun kılma" ve "nitelikli cinsel saldırı" suçları sabit görülerek yıllarca yıl hapis cezasına çarptırılanları ve benzerlerini  asla unutmayacağımız gibi.