Cuma,Cumartesi,Pazar,Pazartesi ve Salı…

Beş gündür kendimi hayata kapattım; her kurumdan Arama Kurtarma ekiplerinin tarih yazdıkları İzmir de yaşanılan kurtarma çalışmalarını izliyorum.

Hangi kanalda, hangi sitede yeni bir gelişme veriliyor diye de bilgisayarımın sınırlarını zorluyorum.

Saat ve zaman mefhumumum da..

Şimdi ekranımın sol üst köşesinde bir son dakika var;

Spotunda,

‘‘91 saat sonra 3 yaşında ki Ayda bebek enkazdan sağ olarak çıkartıldı’’ Yazıyor.

Sanki o ambulansa bindirilen benim torunum.

Böyle durumlarda insan vatandaşları ile arasında o görülmeyen ama yüreğinde alev alev hissettiği akrabalık bağının olduğunu anlıyor.

Elbet bu akrabalık ailesel bir olgudan değil hepimizin damarlarımızda dolaşan Türk kanından oluşuyor.

Türk kanı dedim de;

Sanırım  dünyanın çağdaş ülkeleri arasında  en pisi pisine nedenlerle dökülen kan da yine Türk kanı.

Hepimiz sürekli hayatımızı çekilmez hale getiren aç gözlü aymazların tamamına yakınını da  bilerek yaptıkları hataların bedellerini ödüyoruz.

Birileri bir yerlerden başta para, siyasi ikbal olmak üzere  çıkarlarına uyan neler varsa onların uğruna biteviye canlarımıza kastediyor.

Bazen depremlerle yıkılıyor,bazen dere yataklarına yapılan binalarda çamura bulanıyor,bazen sellerde boğluyor,bazen salgın hastalıklarla kırılıyor çoğunlukla da bir zamanların koşullarına göre yaşansalar da, şimdilerde çoktan halledilmiş olmaları gereken yüzlerce nedenden dolayı.

Trafikten,sağlığa,ekonomiden eğitime aklınıza hayata dair ne kadar konu geliyorsa istisnasız hepsi sorunlu.

‘Oh şunu da hallettik; çok şükür’ diyerek arkamıza yaslanacak ve adı her neyse onu unutup yaşamımızdan çıkartacak kaç derdimizin olduğunu saymayı size bırakıyorum.

Zaman geçiyor,dünya evriliyor,teknoloji gelişiyor biz sorun yaşadığımız yerlerde kan dökmeye devam ediyoruz.

Ekonomik sıkıntılara karşı pes edip intihar edenlerimiz var, eğitim uğruna dağlara tepelere çıkıp kalp krizi geçirerek aramızdan ayrılan öğretmenimiz var, bir türlü kökünü kuratamadığımız terörün sebep olduğu şehitlerimiz, gazilerimiz var, trafikte yitirdiğimiz canlarımız var,doğal gazdan zehirlenenlerimiz,kaldırımda ki çukura düşenlerimiz, erkek şiddeti ile katledilen kadınlarımız çocuklarımız var, her gün hastanelerde salgın neticesinde açıklandığı kadarı ile vefat eden yetmişi aşkın vatandaşımız var…

Rahmetli babaannemim dediği gibi; var oğlu var…

Yaşarken uğradıkları haksızlıklar sonucu ruhu öldürülenlerimizi hiç saymıyorum bile…

Bu kadar olumsuzluğa alışmak ağrıyan dişe alışmaya çalışmak gibi bir şey.

İzmir de yaşanılanlarla birlikte artık bir kırılma noktasına gelinmiş olması gerekiyor.

Dilerim Sisam kırığı bu kırılmanı noktasının da  tetikleyicisi olur da iktidar ve muhalefet ülkeye hiçbir yararı olmayan günlük siyasi çekişmelerinden vazgeçerek birbirlerine;

‘’Gelin bir bakalım hanımlar beyler;oturup konuşalım bunca derdi en azından kontrol altına almaya çalışalım, aynı hataları yaparak farklı sonuçlar beklemekten vaz geçelim, aksi halde aramızda ki kayıkçı kavgalarıyla bu milleti daha fazla hiçte hak etmediği bedelleri ödemeye ve pisi pisine kanlarının dökülmesine mahkum etmeye devam edeceğiz ki bu en hafifinden insanımızın kul hakkına girmemiz demektir’’ derler.

Derler mi?

Keşke bu sorunun yanıtı olsa da,

Türk kanı enkazlara,hasta yataklarına,gelinliklere,otomobillere ve dahi pisi pisine döküldükleri her neresi varsa oralara bulaşmasa…

Şu anda ekranın sol üst köşesinde bir haber spotu daha var;

‘‘Ayda’nın annesi enkazdan cansız olarak çıkartıldı’’ diyor.

Yazıya devam etmenin alemi yok.

Tarih : 3 Kasım 2020 Salı; Saat 11.25

Türk kanı pisi pisine akmaya devam ediyor…