Yalçın Koşukavak’ın İstanbulspor maçından sonra ‘benim yetiştirdiğim futbolculardan oluşan bir takıma karşı kazandığımız için çok mutluyum’ cümlesi son yıllarda duyduğum en “iç ezici” maç değerlendirmesi!
Cüzdanı kaptırmış adamın, ceket cebinde bir ‘100’ lük bulup sevinmesi gibi!

Maç sonu rakipten yana olan istatistiklere bakıyorum da…

Toplama oynama yüzdesi 57-43…

Tehlikeli atak 55’e karşın 29…

İstanbulspor 6 korner atmış senin takımın 1’de kalmış…

90 dakikada rakip kaleye attığın toplamda 2 şut da gol olmuş…

Adamlar öyle veya böyle tam 7 kez çerçeveyi bulmuş…

Yetmezmiş gibi bir toplarını direk ret etmiş, penaltısını da kalecin pençelemiş…

Demek ki; rakip daha ilk devre bitmeden on kişi kalmışken ‘inkâr edilemez şansla’ zar zor kazanmak, ‘destan yazmak’ gibi geliyor sevgili hocamıza…

Futbolcularıyla gurur duyuyor.
Teknik ve taktik dehasından emin olabiliyor.
Gelecek hakkında umutlarını pekiştiriyor.
Hey Allahım; insan nelere sevinebiliyor!
Bakın ben “kötü kişi” olmayı göze alarak işin aslını söyleyip insani vazifemi yapayım Sayın Koşukavak’a ve Bursaspor’a:

Birincisi... 

Aynı maç öyküsü Akhisar’da, Erzurum’da, Hatay’da, Adana’da, Bolu’da ya da İzmir’de Altay’a karşı yazılsa anlarım… Bunlar hedefle yola çıkmış binlerce taraftarı peşine takılmış birer camia takımı.

İkinci olarak...

Koşukavak’ın öğrencileri ilk düdükten sona kadar sahada futbol oynamış olsa, tamam eyvallah...
Hepsini geçtik...

İş disiplini ve takımdaşlık adına birkaç güzel anekdota da razıyız hani.

Üçüncü oyuncu değişikliği sonrası Seleznyov ‘benim burada işim kalmadı’ dercesine maç bitmeden soyunma odasına gidiyor.

Kaptan Selçuk sakatlığı yetmezmiş gibi hiç yoktan sarı kart görüp cezalı duruma düşüyor...

3 sarı kart sınırındaki Özer Hurmacı önüne gelene posta koyuyor…
Şu manzaradan hoşnut olmak bile çok ama çok tuhaflık.
Kısaca herkesin kendi kişisel hırs, kapris ve performansına göre oynadığı ve sonuçta kıl payı kazanılan bir maç kolajı.
Böylesine bir tablo karşısında öyle ‘çook mutlu olunmaz!’

Ancak bir hafta daha kazasız belasız atlatılmış olur; gelecek sefere ‘umarım Allah korur’ yorumuyla son bulur.