Pilotların tüyleri diken diken eden “hiçbir uçak havada kalmaz, öyle ya da böyle mutlaka iner” kara mizahındaki gibi, hiçbir kâbus da ebediyen sürmez. İster burun, ister teker üstü... Öyle veya böyle; biter!

Bursaspor’unki de bitti işte...

Kondu/konacak derken, hedefi pas geçti ama yaralı bereli de olsa 6. perondan indi Play-Off alanına…

Artık sıra içerdeki “yolcu” futbolcuların tahliyesi ve ait olduğu göklere yeniden yükselmek için “atlatılan büyük vartanın” sebeplerini bulmak, onarmakta. Bunun için de önce yarı-final, ardından da finalden havalanarak Süper Lig’e mecburi inişe geçmek şart.

Gerçeklerle yüzleşmenin şimdilik yeri ve zamanı değil ama kusurları hep halının altına süpürerek bugünlere gelindiğini de unutmamak gerek.

Bursaspor gerçekten başsız kalmış durumda. Baş kim o bile belli değil geçen onca zamana rağmen…

Var olan başkan ve kurmayları ile birlikte bütün Bursaspor yönetimi geçmişte Yalçın Koşukavak ve de İbrahim Üzülmez’de olduğu gibi; son dönemde de İrfan Buz’un arkasına saklanmış…

 İyi güzel de sevgi hocamız da Hatay’da tribüne çıkınca komutansız kalan takım amaçsız oraya-buraya koşturanların oluşturduğu 11 kişilik bir ordu görüntüsü verdi.

Ama hayalet ordusu!

İnsan hayret ediyordu iki farklı geriye düşmüş bir takımın kontratak fırsatı yakaladıklarında bile niye topa basıp rakip savunmanın yerleşmesini beklediklerine… Lakin bir kere kontratağı devam ettirecek oldular, topu kaybedince golü de yediler. Hepsi usta oyuncular; neyi yapıp neyi yapamayacaklarını biliyorlar demek ki!

Orta sahada oyalanıyor herkes maç boyunca. Lakin rakip kaleye yaklaşınca bir şeyler oluyor, son pasa gelmeden futbolun kıvılcımı sönüyor.
Sanki futbol hafızası silinmiş futbolcuların. Bölük pörçük hatırlıyorlar ama bir türlü tamamlayamıyorlar.
Kale önünde heyecan, korner, serbest vuruş ve karambollerle sınırlı…

Takım 1 farkla önde mi? Son dakikalarda ilerden adam çıkarıp, savunma adamları sokmalar başlıyor.

Nasıl yenik durumda iken oyuna durmadan santrfor sokmak gol getirmezse, tabelada önde olan bir takımı, beş stoper ya da orta sahacı ile oynamak için bozmak da fayda değil, zarar veriyor…

Mesela 2-2’lik Menemen karşılaşması. 2-1 koruma tedbiri almak yerine, "Nasılsa kaybettik" diye her türlü tedbiri bırakıp en açık futbolla saldıran rakip önünde 3-1'i aramak daha basit, daha kolay, daha akılcı, daha mantıklı değil mi? Korkunun ecele faydası olmadığı mantığıyla adamlar eşitliği yakalayıp, Bursaspor’un iki puanına kan doğradılar.

Umarım ve de temennim odur ki; yarı finalde bütün defolarından arınmış bir Bursaspor seyrederiz, ardından da finalde murada ereriz…