Kendimi bildim bileli futbol sevdalısıyım ben. Simon Kuper’in dediği gibi; “Hep güzel futbol dilendim.” Bakırköyspor İkinci Lig’te oynarken; şimdiki adıyla TFF Birinci Lig, iki sezon boyunca özel bir radyo’da tüm maçlarını anlattım. On beş yıl futbol hakemliği yaptım, amatör-profesyonel, minik takımından A takıma kadar birçok müsabaka’da görev aldım. Statta, televizyonda seyrettiğim maç sayısı hatırlamıyorum bile… 1983’teki 4-4’lük Fenerbahçe- Galatasaray maçında da tribündeydim; 2005’teki,Liverpool’un muhteşem geri dönüş yaptığı, Şampiyonlar Ligi finalinde de… Anlatırken de, yönetirken de, seyrederken de çok mağlubiyetler gördüm, sahadan ağlayarak ayrılan futbolcuların gözyaşlarına tanık oldum. Futbol’da “her şeyin olabileceğini” iyi bilirim. Saniyeler içinde değişen maçlar gördüm. Ama bu kadar yaşanmışlık içinde, ilk defa, teslim olmuş bir futbola şahit oldum…

Bursaspor, kendisi için hayati önem taşıyan Hatayspor maçında sahada adeta emekledi. Süper Lig’e doğrudan çıkma umudu, Kaf Dağı’nın da ötesinde olsa da,  Yeşil- Beyaz’lı ekip üzerine düşeni yapmadı ki… Futbol adına tek olumlu hareketi, Şampiyon Hatayspor’u sahaya çıkarken alkışlayıp, karanfil vermesiydi Timsah’ların… Maç başladı; Hatay sazı eline aldı, tempoyu ayarladı golleri attı, tabir yerindeyse “maç tadında idman yaptı.” Yeşil- Beyaz’lı oyuncular, teknik heyet maçı seyretti benim gibi. En azından, beraberlik alıp içerde- dışarıda yendiği Akhisar’la Play-Off oynamak varken, “Mavi Şimşek” Adana Demirspor’u rakip seçti Timsah, Süper Lig’e çıkmak için…

Futbol’un değişmez kuralı, yenersin yenilirsin ama mücadele edersin, direnirsin, kazanmak için elinden geleni ardına koymazsın. Ruhunu ortaya koyarsın, RUHSUZ oynamazsın. Bir sonraki maç için rakibine gözdağı verirsin, korkutursun, paniğe düşürürsün. Cumartesi bunların hiç biri yoktu sahada…  Bu mudur, Süper Lig’in 2009-2010 Şampiyonu Bursaspor?

Play-Off yarı finalleri iki maçlı. İlk maç Bursa’da. Umarım, Adana’ya  sadece Kebapçı Cik Cik Ali’den kebap yemeye gitmez Bursaspor…