Vallahi korku tüneli gibi.

Bir ucundan girip diğer ucundan çıkmak için cesaret gerekiyor.

Sanki düşman siperlerinin arasından geçiyormuş sanıyor insan kendini.

Etiketlerde ki rakamlar havada uçuşan mermiler gibi.

Ağır hasar almadan çıkmak mümkün değil.

Pazardan söz ediyorum.

Yok, öyle sosyete pazarından filan değil, Bursa’nın dar gelirli bir mahallesinin semt pazarından.

Önceleri (bu çok önceleri de değil)hanımla pazarın önce sonuna kadar gider nerede ne var hangi tezgahlardakiler daha taze görülüyor filan diye şöyle bir göz atar sonra geriye dönüp tespitlerimiz doğrultusunda alış verişe başlardık.

Gerçi ben eşimin bu alışkanlığını anlamakta zorluk çekerdim ama her zaman olduğu gibi onun dediğini yapardık.

Fiyatlara da bakardık elbet; ama şöyle bir göz ucuyla. Pazarlığımız en azından dört beş poşet doldururdu çünkü.

Dün de yine pazara gittik.

Yukarıda söylediğim pazara.

Fakat o ne?

Ne kadar sebze, meyve, yumurta, salça, yufka vs. varsa kasım kasım kasılmışlar tezgahlarda.

Kolaysa alın bizi diye kafa buluyorlar insanlarla.

Ispanak, karnabahar, kereviz, lahana, mantar, pırasa, taze yeşil kabak bir havalara girmişler ki sormayın. Bir nanik yapmadıkları kalmış suratımıza suratımıza.

Maydanoz, marul, semizotu, sivri biber, turpa ne demeli? Hazretler fasulye gibi nimetten sanıyorlar kendilerini. Bu arada fasulye de bu nimet meselesine fena kaptırmış. Kurusunu alırken yaş getiriyor insanın gözünden. Ferasetsizi ne yapar mevsimi gelince bilemem.

Kuru soğanı hiç sormayın. Bir de son günlerde hem politik hem de medyatik oldu ya haspa, havalar bin beş yüz. Beş lirası olmayana bakmaya tenezzül bile etmiyor.

Patates bir başka alem. Tahtını soğana kaptıracak diye ödü kopuyor. Onun da beş lirası olmayanla işi yok.

Ama salatalık diğer adının hakkını veriyor doğrusu. Hıyarca bir etiketin altına yatmış pis pis sırıtıyor.

Meyveler sebzelere oranla biraz daha munisler. Onların dört lirası olmayanlarla işleri yok.
Turpa bakmadım. Baksam turp giyim diyemem diye korktum doğrusu.
O temel gıdalar dediğimiz tereyağı, beyaz peynir, kaşar peyniri (ki nasıl kaşar olmuş artık anlatamam) tezgah dokunulmazlığı kazanmışlar. Değil almak yan gözle bakmak bile dava konusu olabilir öylesine yani.
Pazar esnafı da sus pus. Hiç birinin ağzını bıçak açmıyor. Tezgahlarda ki ürünlerini taneyle demetle de olsa satıp bir önce bitse de gitsek havasındalar.

Pazarda dolaşırken insanlara dikkatli bakınca başlarının üzerlerinde ki konuşma balonlarını bile görüp okuyabiliyorsunuz.

-Yuh patatese bak 5 lira…

-Oha beyaz peynirin yenilebilecek gibi olanı 40 lira…

-Domates bile 7 liraya çıkmış yandık…

-Ulan daha kirayı ödeyemedik şimdi hanımın dediklerini alsam hiç ödeyemeyeceğiz…

-Amaaan bu hafta pazar kurulmamış derim hatuna…

-Adamın verdiği pazarlık ilk tezgahta bitti…

ve bolca da biiiiip…
Tüik dahil beş kurumun Kasım 2018 dönemi için açıkladıkları yoksulluk sınırı rakamlarını tek tek toplayıp beşe böldüm; 5.999 küsur çıktı.

Yani hanımla benim yoksul sayılabilmemiz için ayda daha en az 2.500 TL. Kazanmamız gerekiyor.

Söylemeye pek dilim varmıyor ama açlık sınırını yakalamışız Allah’tan. Sınır dışı değiliz yani.

Bu durumun sürdürülebilirliği yok.

Olay tüm ve mal ve hizmetlerde aynı. Bir an önce son derece ciddi tedbirler alınması gerekiyor.

Ancak siyasilerin akılları şimdilerde yerel Seçimlere takılmış durumda. Ona da yaklaşık dört ay var daha.

Pazar da helva da vardı mutlaka da ben görmedim.

Belki de çoktan yandı da keten helva o yüzdendir bilemedim.
Bal vardı ama onu gördüm;

Aklıma meşhur türkü geldi; hem söyledim hem yürüdüm.

Pazarda bal var gelininim

Sıkıysa al da gel gelinim…