Dün hanımın en küçük kuzeni üstümüzde ki kara basını kovarak Mehmet Emir’i armağan etti aileye;

Nasıl keyiflendim anlatamam…

Hayat ne kadar karmaşık sürprizlerle dolu olursa olsun bir yerlerinden gülümsemekten de, gülümsetmekten de vaz geçmiyor.

Hem seviyor dövüyor bizi.

Sanırım onu çekici kılan en önemli özelliği de bu.

Tam karalar bağlamışken, sıyırıyor örtüyü;

Ceeeee deyiveriyor.

Unutup gidiyorsun bir anda her şeyi; o sevimli sese kulak kesiliyorsun.

Gerçi uzun süredir sevinmeye sevinmeye biraz yalpalıyorsun sevinmenin nasıl bir şey olduğu konusunda da, yüreğin hop ediverince derhal kendine gelip,yahu Tanrı aslında beni bunun için gönderdi dünyaya diye varoluş sebebini hatırlıyorsun.

İnsanın zorluklarla sınavının yanında güzellikler de sınadığına inanırım.

Sanki bir yerlerden izlenir muştu ile ödüllendirildiğimiz zaman nasıl davranacağımız, o muştuya sahip çıkıp çıkamayacağımız, ziyan edip etmeyeceğimiz.

Bu sınav diğerinden çok daha zorlu gelir bana.

Geçmişte ziyan ettiğim muştuları hatırladıkça hayıflanırım da elimden bir şey gelmez işte…

Her ziyan bir tecrübeye denk gelir aslında.

Birikirler hayat olurlar.

Kimimiz için dert olan, kimimiz için ödül; bilemeden yaşlanırız.

Başa gelen çekilir deyip tevekkül göstersek te; o çekilenleri baş üstüne koyan yine bizler olduğumuzu atlarız.

Dünyayı pembe gözlükle izlemek ne kadar yanlışsa, kapkara camlı olanları ile izlemekte o kadar yanlış…

Bakmasını bilene rengarenk yeryüzü.

Siyahı da, beyazı da, pembesi de öyle ustaca karıştırılmış ki;

Hayat tuvallerimize bize dair neyin resmini çizersek içinde üçü de var.

Hani derler ya dün geçmiştir, yarın bilinmez anı bu günü yaşamak gerekir diye;

Pek inanmam o lafa;

Bugün dününün yansımasıdır, tıpkı yarına yansıyacak bu gün gibi.

Demem o ki dostlar;

İnsan en büyük hatasını ona sunulan güzellikleri ya ne kadar güzel olduklarını anlamayarak ya da kötülerine kurban ederek ya da pas geçerek yapıyor.

Oysa hayat hiç te sanıldığı acımasız değil;

Her rengi eşit dağıtıyor;

Mühim olan onları karıştırırken hangisinden ne kadar kullandığımız ki o seçimi de bize bırakıyor…

Bu gün benim tuvalim bembeyaz;

Bir bebek yüzü var tam ortasında;

Her kötülüğe inat gülümseyen bir bebek yüzü.

‘‘Hadi bakalım enseyi karartmaca yok;ben de  geldim aranıza;

Siz başka isim koydunuz ama gerçek adım Hayat’’ diyor;

Hoş geldin manevi torun;

Değerli sayfa arkadaşım Hale Çağan Hanımefendinin dediği gibi aramızda kan bağı olmasa da can bağı var.

Canın hiç yanmasın.

Tuvalin kararmasın…

Bak;

Sayende benim ki tıpkı içim gibi şimdi;

Gökkuşağı…