-Bayramda Bursa’dayız; İşte sana fırsat gezdir bakalım yere göğe koyamadığın Bursa’nı bize.

Sevinsem mi üzülsem mi bilemedim.

Gelenler üniversite arkadaşlarım. Onlar bir şey değil de hanımları da var yanlarında.

Bursa ile ilgili güzellikleri bizim tayfaya abarttım mı diye düşündüm bir an. Ya eşleri ’’Aaa Bursa Bursa dediği burası mıymış ayol’’ derlerse diye ciddi ciddi düşünmeye başladım.

Öyle ya; Kenti gezdirsem desem ki burası Kent meydanı keşmekeşi Suriyelisinden, Arabına, Çinlisinden zencisine işportacıları ve olağan üstü pis çevreyi görünce ‘’Bura meydan mı diyecekler’’ Geçmişten biliyorum ille de kebapçı isteyecekler; Alıp götüreceğim anlı şanlı kebapçıya, onlar kebap ben beş porsiyon kebaba ortalama bir kurban parası ödeyip ciddi bir kazık yiyeceğim. Kumla’ya götürsem metrekare başına beş Suriyeli halı üstünde keyif yapıyor. Eşkel’i düşünsem metrekareye düşen Suriyeli daha fazla. Gemsaz Kumsaz hiç olmaz. Face paylaşımlarından biliyorum.

Dağ mı dediniz?

Elbette akılama geldi orası da. Gelmesine geldi de, dağ yolundan görünen Bursa Bursa değil ki artık. Yeşil beton kullansalar belki yuttururdum işte ‘’Yeşil Bursa’’diye de beton gri birader. Yemezler.

Hele kentin göbeğindeki TOKİ’leri izah etmek zorunda da kalma olasılığı var ki, bu sıcakta hiç çekilmez.

Bir Mudanya kaldı; Onda da sahilde üç yıldır iş makinaları var sadece.

En iyisi sağduyuma sorayım dedim (eşim olur kendisi).O mutlaka götürecek bir yer bulur misafirleri.

‘’Gölyazı’’ dedi.

Çok mutlu oldum. Bulmuştum…

Eski adı Apolyont olan eski bir Rum köyü olan şimdilerde Gölyazı adıyla anılan, kendisine bağlı sekiz küçük adacığı, Ağlayan Çınar’ı, Aziz Panteleimon Kilisesi, Ulaşımı sadece tekne ile yapılan Apollon Tapınağı ve St. Constantinus Manastırı ve manzarası, çevre yapısı ile ‘’Türkiye’de böyle bir yer mi varmış?’’ Dedirten Gölyazı mükemmel bir seçimdi.

En azından sağduyumla ben öyle varsaymıştık.

Arkadaşlarıma hem tarihi hem de otantik gezi yaptıracağımı düşünerek çok keyiflendim.

Hele köye üç kilometre kala araçların belediyenin park yerine bırakılması ve buradan köy içine ücretsiz servislerle gidiliyor olması keyfimi ikiye katladı.

Bir gece önceden tur rehberliği özeniyle hazırladığım ve ezberlediğim gezi metnini bir kez daha içimden geçirdim yol boyunca.

Köye gelir gelmez hemen başlayacaktım; ‘’Arkadaşlar aslında gezilecek yer bu köyün ta kendisi. Köyün doğal manzarası haricinde eski Rum evlerini göreceğiz, köy içerisindeki tarihi yerlerine göz atacağız, Göl ve köy çevresi tamamen sit alanı olarak belirlenmiş olduğu için bizi dokunulmamış bir güzellik karşılayacak. Keşke Leylek Festivaline denk gelebilseydi ziyaretiniz’’ filan diyecektim.

Servis köye ulaşıp, araçtan inince tüm repliğimi unuttum.

Önce kesif bir lağım kokusu karşıladı hepimizi. Sonrasında köy içine dek kazılmış ve öyle bırakılmış tozlu çamurlu yer yere kazınmış bir yol. Her ne kadar merkezde kurulmuş standların önünden geçerken çevrede ki çöpü ve pisliği görmezden gelmeye çalışsak ta, itiş kakış oturduğumuz çay bahçesinde pis bardaklarla çay olduğunu tahmin ettiğimiz ılık sıvıları içerken gölün kıyılarında birikmiş lağım artıklarını izlemek hiç te çekici gelmedi küçük grubumuza.

Aynı sıkıntıyı yemek yiyecek bir yerlerde ararken yaşadık tabi ki. Fiyatta Bursa’da ki kebapçıya rahmet okutturan, işletmecilikte on yaşında çocuklardan medet uman, içi geçmiş salataları, keçi ayağı köfteleri, yanık yağda yakılmış yayın balığını menü sayan zihniyet tüy dikti gördüklerimizin üzerine.

Salaşlık olsa sevimli sayılabilir. Ancak pejmürdelik ve geleni yolalım anlayışı, köye akın akın gelen insanlara en azından saygısızlık.

Kaçarcasına döndük kente. Misafirlerimizi akşam yemeği için götürdüğümüz Kültürpark konusuna hiç girmeyeceğim.

Şimdi yetkililer derler ki, şundan şundan şundan böyle oluyor. Beni hiç ilgilendirmiyor mazeretler. Olan Bursa’ya oluyor.

Kulağıma küpe oldu;

Gelecek bayram ben gideceğim.

Bursa artık misafir ağırlamak için çok zor bir kent.