Ben kız kardeş konusunda çok şanslıyım.

Aynı ana ve babadan olanı nasip olmadı ama sayıları yüzü geçkin kız kardeşim var.

Hadi madem say o zaman deseniz olur da birini atlarım vicdanıma saplanır diye korkar  sayamam.

Zaten saymama da hiç gerek yok.

Hepsi hemen şuracıktalar; yanı başımdalar…

Hem sayı değil ki onlar kız kardeşlerim.

İşin en güzel tarafı ben onları onlar da beni seçtiler ağabey dediler,ben onları seçtim bacım dedim.

Dolayısı ile bizim ağabey kardeşliğimiz bir biyolojik olgu ile sınırlı kalmadı.

Gönüllü ağabey gönüllü kız kardeşler olduk.

Bu yazı aralarından çok küçük bir bölümü hariç hiç tanımadığım ama varlıkların hepimizin bildiğimiz  kız kardeşlerimizin üzerine.

Hemşirelerimizin.

Sağlık sisteminin olmazsa olmazı sayıca eksikliğine bile katlanılması en güç sağlık birimi.

Gerçi son yıllar da erkekler de görev alıyorlar bu meslek gurubun da ancak sözcüğün karşılığı kız kardeş olunca algı da o yönde evriliyor.Dilerim hemcinslerim bana gönül koymazlar.

Şimdilerde covid meselesinde harikalar yaratıyorlar diye hepsini balkonlardan alkışlıyoruz ya aslında onlar kurtuluş savaşında ki o hastane çadırlarında başlayan nöbetlerine devam ediyorlar.

Bakın gözlerine aynı dirayetin, aynı kararlılığın aynı insan sevgisinin de sizin gözleriniz içerisine baktığını göreceksiniz.

İnsan sevgisi deyimini özellikle kullandım.

Bazı meslekler için sadece mesleğe özgü donanım ve bilginin olması yeterli değildir. İnsana dair sevgi yoksa asla başarılamaz.

Bu sevginin hemşirelerimizde ziyadesi olduğuna bizzat tanıklık ettiğim hastane günlerim vardır.

Sağlık Bakanlığı verilerine göre ülkemizde 198.465 hemşire var.

Üçte birleri de yoğun bakım hemşiresi.

Peki biz kaç kişiyiz?

Son verilere göre  83 milyon 154 bin 997

Hepimizin bir şekilde mutlak surette onlara işimiz düştüğü gerçeğini göz önüne alır ve kabaca bir hesap yaparsak hiç birimize bir tane bile hemşire düşmüyor.

Elbette bu hesaplama mantığı yanlış.

Ama hemşire başına düşen kişi sayısını bulmak istersek karşımıza 431.20 çıkıyor ki işte bu doğru.

Bu ortalama OECD de şu kadar filan gibi kıyaslamalara girmeyeceğim.

Ama her biri hayatımız ile ilgili konularda emsalsiz mücevherlerden de kıymetli olan hemşirelerimizin bizden beklentilerine bodoslama dalacağım.

Çünkü onlar genellikle bize rağmen bizi hayata bağlama çabası içerisindeler.

Ancak konuyu irdelemeye başladığımda çok şaşırdığımı da itiraf etmem gerekir.

Acaba benim tahmin ettiklerimin dışında hemşirelerin hastalardan başka daha ne gibi beklentileri var soruma yanıt bulabilmek için sağlık ve hemşirelerle ilgili pek çok site ve blog taradım,hastaların hemşirelerden beklentilerini konu alan makale ve araştırmaların madolyonun öteki yüzünden kat be kat fazla olduğunu gördüm.

Sanırım sıkıntının başladığı nokta da burası.

Hiç birimiz (hadi çoğumuz diyeyim) onlara bizden ne beklediklerini düşünmeden kendi oluşturduğumuz beklentilerimize uymalarını  dayatıyoruz.

Ve bayağı da haksızlık yapıyoruz.

Madem çok veri toplayamadım aklıma gelenleri sıralayıvereyim,

 Bu yazıyı onlardan olanlar okurlarsa eksikleri giderirler.

Mesela kız kardeşlerimiz durumumuzdan korkup kendilerinden vip hizmeti beklememizden dolayı diğer hastalara ayıracakları zamandan çalmalarını istememizden rahatsız oluyor olabilirler mi?

Ya da onların görev tanımlarından bile bi haber olup,kendilerinden lahmacundan bisküviye saçma sapan isteklerde bulunmamızdan hoşnut olmuyor olabilirler mi? (bizzat tanık olmuştum)

Muhtemelen yaşadığımız rahatsızlığın bir tezahürüdür ama,öfkemizi hemşirelerimizden çıkartmak için fırsat kollamamız onlara zaten ağırlaştırılmış görevlerinde ters motivasyona sebep olmuyor mudur ki?

Bazen doktorculuk oynamayı  pek severiz.O zaman da hemşirelere şunu şöyle yap,bunu şöyle tak gibisinden ayarlar vermeye çalışırız.Bu durum onların işlerini kolaylaştıyor mudur?

Günlük hayatımız da ki nobranlıklarımızı unutup,hastane koridorlarında ve servislere giriş çıkışlarında, nöbetleri sırasında en az kırk kilometre yol kat eden bu sağlık çalışanları kendilerine atar gider yaptığımızda keyiflenmiyor olabilirler mi?

Yoksa hemşirelerin yaptıkları işi bir yan destek olarak algılamamız ve onlara mesleklerinin hak ettiği saygı ve özeni göstermememiz hoşlarına mı gidiyor?

Gece yarısı üç te serumumuzu değiştiren hemşirenin eğer eşi de vardiyalı çalıyorsa ve aile büyükleri  de yoksa evde ki yavrusunu kime emanet olduğundan bize ne değil mi?Sağlıklıyken de hiç farkına varmadık zaten şimdi hasta hasta mı varalım?

Hemşirelerin  hekimlerin çırakları olduklarını sanarak onlara karşı tavrımızı kontrol etme gereği bile duymamamızın kendilerince vaka-i adiyeden olduğunu mu düşünüyoruz?

Olduğunu ileri sürdüğümüz hastane eksiklerinden onları sorumlu tutarak  bir ortak akıl oluşturduğumuzu mu düşünüyoruz?

Gece gündüz çalıştıkları servislerde, hasta ve yakınları ile sürekli yüz yüze kalan ve her türlü bulaşıya açık kız kardeşlerimizin bu durumdan hiç etkilenmediklerini filan mı sanıyoruz ?

Sorular daha çok arttıralabilir.

Hele Hemşirelerin yaşadıkları işlevsel ve mali sıkıntılara da değinirsem daha da çok.

Ama değinmeyeceğim.

Bu düzelmeleri  hususunda ki ümitsizliğimden kaynaklanmıyor elbet ama yazı da altını çizmek isteğim hemşirelerimizin bizden yani hastalardan beklentileri.

Ötesini zaten bize soran bile yok.

Dünya Hemşireler gününe daha bir ay var;

Ama hemşirelere ne zaman gereksinimiz olacağı konusunda her hangi saptanmış bir tarih yok.

Hele korona ortada kol gezerken.

Demem o ki;

Kız kardeşlerimizin işlerini bir de biz zorlaşmayalım.

Hangimizin  ne zaman o beyaz önlüğün ilgisine ve şefkatine muhtaç olacağımız hiç belli değil.

Ama bir gün mutlaka olacağımız konusu var ki;

İşte o belli.                              

***

Tüm kız kardeşlerimize her zaman olduğu gibi bu pandemi esnasında da özverilerinin  parantezine alarak sürdürdükleri görevlerinde başarılar ve sağlıklar diliyorum.

Ya olmasalardı..?