Bi durmak gerekiyor bazen;

Soluklanmak…

Şöyle bir yere yaslanıp, hayatına soktuklarının dünyanda nasılda ellerini kollarını sallayarak fütursuzca dolaştıklarını izlemek gerekiyor; İzlemek ve kendinden ibret almak.

Yaşamı bir Pazar yeri gibi algılayıp her değere fiyat biçmeye alışmışların borsalarında değersiz bir hisse senedi muamelesi görmek, kerameti kendinden menkul nitelikli cahillerin küçücük hesaplarında bakiye olmak çok kolay değil.

Yoruyor, yıpratıyor, bıktırıyor.

İnsanın yolu, şark kurnazlığının parantezine alınmış gelişmemiş kişiliklerin yamanırcasına yaşadıkları hayatlar ile kesişince, çöple saman birbirine karışıyor. Haksızlığa dolanmış haklılığın hiçbir önemi kalmıyor. Sen sinirden kendini yerken, onlar yatıp uyuyor ve aynı hoyratlıkla yeni güne saldırıyorlar.

Önem dereceleri bile yok genellikle, kendi önemsizlikleri yüzlerine vuruldukça sırıtmaları da bu yüzden.

Aslına bakılırsa masumdurlar hepsi; onları hayatına sokanlardır suçlu olanlar; Ve bedelini ağır öderler.

Hayatın pardonu yok;

Dolayısı ile aynı sahneyi tekrar tekrar çekmek gibi bir şans hiç yok. Yaptıysan bir salaklık sadece kendinden özür dileyebilirsin. Affetsen de affetmesen de sonucu değiştirmen mümkün değildir artık.

‘Kavun değil ki..’ diye başlar yanılmışlıkların üzerine kurulan cümleler; Doğrudur kavun değil sarımsaktırlar çoğunlukla hayatımızda çift sürenler, biliriz elbet kokularının çıkacağını da, bi umut bekleriz kırkıncı günü.

…ve mutlaka gelir.

Kokarlar...

Nereden icap etti ki şimdi bu yazı?

Valla ne bileyim burnumun direği kırıldı pis kokulardan

Belki ondandır…