Hani bazen deriz ya ya KEŞKE şunu yapmasaydım.

Ya da KEŞKE böyle davransaydım.

İşte o KEŞKELER bazen öyle bir çoğalıyor ki işin içinden çıkamaz hale geliyoruz.

Hayata şöyle bir bakıyorum,

Bende dahil öyle çok KEŞKELERİ olanlar var ki.

Kiminle konuşsam, bir kaç, hatta birçok KEŞKE...

Peki, neden böyle?

Belki de ani aldığımız kararlardan,

Ya da mecbur kalıp yaptıklarımızdan,

Ya da hayatın bize sunduğu,

Bizim mecbur kalıp kabul ettiklerimizden.

Peki, buna son verebilir miyiz?

Bence zor.

İnsani duygularını yitirmeyen kişilerin KEŞKESİ hiç bitmez...

Ha bu arada bu sözü, güya pişman olmuş muş, gibi kullananlarda var.

Hani mahkeme salonlarında pişmanım öyle olsun istemedim ama oldu gibi.

Benim söz ettiğim KEŞKELER de bu pişmanım KEŞKE olmasaydı sözünün ilgisi yok.

Nasıl yok?

Benim KEŞKELERİM çok masumane çünkü.

Az önce de dediğim gibi insani duyguları olanların KEŞKELERİ de masumanedir.

Mesela az önce dolmuştan inerken kapı hızlı çarptı KEŞKE dikkatli kapatsaydım.

Mesela moralim bozuktu, sesim telefonda karşı tarafa nasıl gitti ?

KEŞKE ses tonumu ayarlayabilseydim. 

Yolda bir arkadaşla karşılaştık, ama yoğunum vakit ayıramadım.

Sonra görüşürüz dedim.

KEŞKE biraz vakit ayırsaydım.

Bunun gibi birçok masumane,

KEŞKELER sunabilirim.

Yeni kararlar aldım.

Bundan böyle hiç bir şeyi ertelemeyeceğim.

En küçük bir şeyi bile.

Ve küçücük bir şey için bile,

KEŞKE demek istemiyorum.

Hayatı ıskalamak en son istediğim şey.

Bundan böyle KEŞKEM YOK...

Hadi bakalım bundan böyle,

KEŞKESİZ günlerde buluşmak üzere...

Kalın sağlıcakla...