Konya’da kazandığımız Fransa maçından sonra yeşeren umutlar maalesef İzlanda maçında işimize yaramadı. Fransa karşısında yanlışımız yokken İzlanda’da oyun içinde tek bir doğrumuz yoktu. Elbette ki seyirci avantajının da aldığımız galibiyette büyük payı vardı ama son dünya şampiyonuna pozisyon dahi vermemek tesadüfle açıklanamaz. 
Peki o zaman bir takım üç günde nasıl bu kadar değişebiliyor? Herşeyden önce maç öncesinde bizi gerdiler. Bu bize avantaj olacağına konsantrasyonumuzu kaybettirdi. Oysa daha bir hırsla daha cansiparane oynamamız daha çok konsantre olmamız gerekirdi.
Maç öncesi stratejinin de doğru belirlendiğini düşünmüyorum. İzlanda’nın ikinci golüne kadar tipik deplasman beraberlik oyununu oynadık. Ne zaman durum 2-0 oldu aklımız başımıza geldi. Oysa futbolda en iyi savunma hücumdur. Biz al gülüm ver gülüm kendi sahamızda top çevirerek İzlanda’nın ekmeğine yap sürdük.
Bir başka etken yanlış kadro seçimiydi. Mahmut ve Cengiz gibi iki oyuncumuz yoksa Yusuf ve Abdülkadir Ömür bu maçta ve hatta her maçta direk oynamalı. İş işten geçince bu oyuncular girdi ama atı alan Üsküdar’ı geçmişti. İzlanda kaçırdığı golleri atabilse çok farklı bir yenilgi alabilirdik.
İzlanda maçında ilk onbirde maça başlayan Hasan Ali, Ozan, Hakan ve İrfan Can’ın milli takımda direk oynayacak oyuncular olduğunu düşünmüyorum. Özellikle Hakan bu adam Milan’da nasıl oynuyor dedirtirsen, Ozan Tufan hangi kriterlere göre milli takımda yer buldu herkes merak etti. Ozan bu oyunuyla bırakın ilk onbirde olmayı aday kadroya bile çağrılmaz.
Şenol Güneş’i de bu maçta daha kenarında hamle yapacak, maçı çevirecek bir koç görüntüsünde görmedim. Hem yanlış kadro kurdu, hem strateji hatası yaptı hem de oyuna zamanında gerekli hamleleri yapamadı.
Herşeye rağmen, rakibimiz İzlanda’ya yenildik. Sahamızla onları yeneriz. Fransa’yla beraber şampiyonaya gideriz. 
Diğer maçların tamamını biz de kazanırız rakiplerimiz de kazanır. Kilit maç ülkemizde oynanacak Türkiye-İzlanda maçı. 
Denizi geçip derede boğulmayı ise aklımın ucundan bile geçirmiyorum.