Aslında gönül yalnızlığıydı benim ki.

Etrafım çok kalabalık,

Ama bir o kadar da yalnızdım.

İnsanların sahte samimiyetlerinden,

İşleri görülene kadar ki,

canımlı cicimli laflarından,

Bugün dost görünenin,

Yarın düşmana dünüşmesinden.

Yaşanılan acıların,

En zor anların ve o anlarda ki,

Acılardan beslenen,

İnsan müsvettelerinin,

Yüzlerini görmekten yoruldum.

Yine her zaman ki gibi,

Bir deniz kenarı ve bir bank,

Beni huzura erdiren denize öyle daldım.

Uzaklardan bir gemi geçiyordu.

Birden içinde olduğumu hayal ettim.

Nereye gittiğimi bilmeden gitmek istedim.

Sonra martıların çığlıklarıyla,

Hayal dünyamdan uyandım .

Denize atılan ekmek parçasını paylaşamıyorlardı.

Tıpkı bizler gibi...

Sonra kendi kendime dedim ki,

Gitsen ne olacak?

Martılar bile bir parça ekmeği paylaşamıyorsa, çoktan her şey bitmiş.

Gitmek çözüm değil...

Kal ve kaldığın yerden mücadelene devam et.

Belki bir gün gelir,

Her şey  yine çocukluğumuzdaki gibi olur.

Biz yine mutlu olabiliriz.

Bir dilim salça sürülmüş ekmeği,

Çocukluğumuzdaki gibi,

Arkadaşımızla paylaşabiliriz.

Kim bilir ? 

Belki...

Hayal kurmak ve umut etmek,

Hani gerçekleşmenin yarısı derler ya.

Tüm inancımla,

Hayallere tekrar geri dönüp,

Uzaklaşan gemiye öylece durup,

Kimse görmeden el salladım.

Kötülükleri uğurladığımı,

Gelecek günlerin daha iyi olacağını,

HAYAL EDEREK....

Tekrar görüşünceye dek,

Sevgiyle kalın...