Bilindik fıkradır…
Biri mükemmel gören, biri mükemmel duyan, biri de mükemmel koku alan üç kişi yanlarına bir arkadaşlarını da alıp gemi ile seyahate çıkarlar.
Yolculuğun ortasına doğru dördü de güvertede denizi seyrederlerken, mükemmel gören heyecanla bağırır; ‘’Arkadaşlar beş yüz kilometre öteden fırtına geliyor bulutları görüyorum’’ Mükemmel koku alan da atılır hemen, ‘’Evet, evet beş yüz kilometre ötede ormanlar yanıyor, dumanın kokusunu alıyorum’’ Mükemmel duyan da elini kulağına götürüp onaylar arkadaşlarını ‘’Haklısınız, beş yüz kilometre öteden insanların çığlıklarını hayvanların bağırışlarını duyuyorum’’der.
Onları korkuyla izleyen diğer yolculardan biri dördüncüden hiç ses gelmeyince dayanamaz sorar; ‘’Birader arkadaşlarının hepsi keramet gösterip üzerimize gelen fırtınayı haber verdiler, sen ne diyorsun bu duruma?’’
Dördüncü şöyle bir iç çeker ve yanıt verir; ‘’Ne diyeyim, benim de bu gibi durumlarda fena halde canım sıkılır’’
Bu fıkraya benzetiyorum ahval-i şeraitimizi.
Ama biraz farkla…
Biz hepsini aynı anda yapıyoruz; Görüyoruz, duyuyoruz, kokusunu alıyoruz ve hep birlikte fena halde sıkılıyoruz.
Kimimiz korkudan, kimimiz ikbal endişesinden, kimimiz adaaam sendeciliğimizden, kimimiz bize bir şey olmaza aşırı güvenimizden, kimimiz krizden kar elde etme çabamızdan, kimimiz üşengeçliğimizden, kimimiz gördüğümüzü anlayamadığımızdan, kimimiz de algıladığımızı abarttığımızdan…
Hepimiz bildiğimiz sırlar içinde yuvarlanıp gidiyoruz.
Gitmesine gidiyoruz da,
Giderken birbirimizi atlıyoruz be dostlar.
Acımadan acınmayı, dinlemeden dinlenmeyi, bivefayken vefayı, aldatırken aldatılmamayı, görmezken görülmeyi, duymazken duyulmayı, incitirken incitilmemeyi, horlarken hor görülmemeyi bekliyoruz.
Bekliyoruz;
Gelmiyor, olmuyor, duyulmuyoruz.
Oysa hayatın kuralı çok basit;
Sana ne yapılmasını istiyorsan yapacaksın, ne yapılmamasını istiyorsan yapmayacaksın.
Görüyorsan, duyuyorsan, kokusunu alıyorsan
Kaç kilometre ötede olduğu hiç mühim değil,
Her nereye bakıyorsan sır orada işte.