‘’Benim zamanımda…’’ diye cümleler kurmaya başlamışsınız,

Üç çeyreğini yemişsiniz demektir hayatınızın.

Ben dördüncü ve sonuncuyu dişlemeye başlayalı çok oldu.

Onun için dünden başlayacağım yazıya; Bu güne sonra gelirim.

Dün…

En fazla üç bilemediniz beş tane çay bahçesi vardı Bursa’da. İkisi şehir içindeyse diğerleri Kültür Park’taydılar.

Özellikle yaz ayları gündüzleri arkadaşlarımızla, akşamları da ailelerimizle gider otururduk.

Semaveri çok severdim, içmesem de nargilelere ateş taşıyan çocukların “Attteşş “diye bağırarak masalar arasında ki seğirtmelerini keyifle izlerdim.

Ritüelleri vardı çay bahçelerinin; Çekirdeksiz olmazdı mesela.

O kül tablaları ay çiçeği kabukları ile dolar dolar boşalırdı. Közlenmişi, haşlanmışı mısır da olurdu. Hele o mis gibi meyve kokan, çukulata kokan kocaman dondurmalar yok muydu?

Kimse kimseye hava atmak için, sipariş vermezdi garsonlara. Gerçi garsonlar da hepimizin arkadaşıydılar.

Bilirlerdi ne yiyip ne içeceğimizi. Onlar abi biz kardeştik, zamanla biz abi olduk onlar hep abi kaldılar. Hala hasbıhal ederiz karşılaştığımızda.

Çay bahçelerine giderken tahta iskemlelere koymak için annemin minder taşıdığını bilirim. Kalkarken minderlerden birini unutup beni koşa koşa geri gönderdiğini de.

Çok az şey vardı sahip olduğumuz ve çok kıymetlimiz olan.

İnsan hep güzel anılarını hatırlarmış; Bizmişiz o anıları güzel yapan; Şimdi anlıyorum.

Bu gün…

Arama motoruna Bursa’daki çay bahçeleri yazdım, otuz dört bin sonuç buldu. Bir de kafeterya yazayım dedim yetmiş bir bin dört yüz dedi.

Elbette o kadar değildir sayıları ama dünün en az elli katı olduklarından hiç şüphem yok.

Ben de bir tuhaflık oluştu bu küsur bin kafeterya ve çay bahçesinden bir kaçına bile gitmez oldum.

Aslında tuhaflık bende değil bu günün çay bahçelerindeydi. Havalı deyimi ile kafelerinde.

Çoğu gayet lüks döşenmiş, menülerinde yok yok. Gerçi zaman zaman garsonlar da telaffuz sıkıntısı yaşıyorlar ama müşteri istediği şeyin adını söyleyemese de pek bir kıvanıp oturuyor, kışın ısıtıcılı yazın klimalı canti kafelerde.(cafe mi yazsaydım acaba)Şaşırmayın merkez postanemizin içinde bile var.(sanırım yazmıştım)

Androidler ellerde, coffe mateler masalarda ya da başka Latince isimli sıcak soğuk içecekler. Bir like bir Retweet, gırla gidiyor.

Gidiyor gitmesine de, çay diye kocaman bardakta verilen kırmızımtırak ılık sıvı, kahve diye sunulan üzeri yağ bağlamış fincan, special denip itelenen kaşarsız ve sucuksuz tost, sadece renkleri farklı tatları aynı üç beş top dondurma, maç seyrettirme bahanesi ile aslına hakaret kışın boza, yazın boyalı meyve suyu …

Fiyatları günlük asgari ücretin yarısına tekabül edince biraz da ayıp oluyor ama racon böyle artık.

Üç merkez ilçenin her tarafı böylesi işletmelerle dolu; Gelişmişlik adına güzel. Ama insan birazda istiyor olsun özel…

Artık hiç kimse hiçbir yerde özel değil.

Hepimiz sıradanız. Tercihlerimiz, tarzımız, davranışlarımız, sahte gülücüklerimiz ve ‘ne verirsen yer’ diyenin verdiğini yiyişimiz…

Bu tarz en çok Nilüfer’de diyeceğim ama ’’Arkadaş ne iş bizim ilçeye mi dokunduruyorsun’’ diye atarlananlar çıkabilir, o yüzden en az diğer ilçelerde diyeyim.

Valla ben hala bana insanlığımı hissettiren ve bozuk paralarımın işe yaradığı çay ocaklarına gidiyorum.

Kendimi iyi hissettiriyor aşina olduğum o muhteşem soru

Ne veriiim abime..?

Anlarımı diyorum cevaben,

Eski lezzetler gönül koysalar da…