Perşembe günü küçük oğlum Bülent'i birliğine teslim etmek için Isparta'ya yola çıktık. Birlikte uzun bir otobüs yolculuğunda düşüncelere dalıyorsunuz ister istemez. Teknoloji ile modernize edilen otobüslerde her türlü konfor olsa da yolcunun moral ve motivasyonu her şeyden önemlidir. Bursa terminaline kalabalık bir araç konvoyu ile girdik. Aslında bu şatafatı ve abartıyı sevmiyorum. 29 yıl önce ben askere giderken iki arkadaşım eşlik etmişti. Çünkü diğerlerine gidiş saatimi özellikle bildirmemiştim. Rahmetli babamın iş yerine gelip vedalaştığım da yanımda kalabalığı görmeyince şaşırmış ve sonradan öğrendiğime göre anneme ''o kadar arkadaşı vardı kimse yolcu etmeye gelmemiş!'' demesi beni gülümsetmişti. Büyük oğlum Sedat'ın acemi birliği Bilecik'ti. Yine kendim götürmüştüm. Usta birliği ise kışın donan gölü ile bilinen Çıldır ilçesi olmuştu.

Bursa terminali ana baba günüydü. Gece saat 12’de hareket edecek olan otobüsümüze ulaşmak bir hayli zor oldu. Alan mahşeri kalabalık ile adeta tarihi bir güne tanıklık edercesine binlerce kişi ile dolmuştu. Asker aileleri, yakınları, dostları davul zurna ve en büyük asker bizim asker sesleri ile çınlıyordu. Öncelikle neşe, dakikalar ilerledikçe yerini hüzne bırakıyordu. Askerlere sarılanlar, ağlayanlar, duygulananlar, iç dünyasına hakim olamayıp duygularını dışa vuranlar, duygu seline kapılarak dışa vurumu yaşıyorlardı.

Zoraki otobüse binmiş olsak da bir türlü hareket edemiyoruz. Otobüsün önüne geçen gençler defalarca İstiklal marşını okuyor; yirmi dakika rötar ile yola çıkabiliyoruz. Otobüs bir kaç yolcu haricinde asker ile dolmuş. Tamamı acemi birliğine gidiyor ve her asker adayının farklı bir hayat hikayesi var. Askere gidip döndükten sonra onlar için hiç bir şey eskisi gibi olmayacak..!

Otobüste bir müddet sonra bir film açıp izliyorum fakat kendinizi filme veremiyorsunuz. Hatıralar film şeridi gibi gözünüzün önünden geçiyor. İlk askere gidişimi düşünüyorum; 29 yıl geçmiş. 18 ay süren askerliğim Gaziemir macerası ile başlayıp Ankara Mamak muhabere okulu ile devam ediyor. Kısa Mamak maceramızdan sonra Siirt'e usta birliğine gidiyorum. Askerde bitmez denilen günler geçmiş ve teskereye geleli 27 yıl olmuş. Hayat dediğimiz gelip geçiyor bir şekilde.

Sabahın erken saatlerinde Isparta'ya iniyoruz. Bizi DP Isparta eski il başkanı Hüseyin Dede karşılıyor. Gerçek bir Demokrat ve gerçek bir gönül insanı Hüseyin Dede ve yine öylesine mütevazi bir kişilik Süleyman Demirel ile siyaset yapma şansını yakalayan şanslı nesilden 6 yaşında yetim kalmasına rağmen hayata tutunmuş ve kardeşleri ile birlikte baba yokluğunu hissetmelerine rağmen hayata yaşama sevinciyle tutunmuşlar. Isparta'da tanımayan ve kendisini sevmeyen yok. Nereye gitsek Hüseyin Dede ilgi ve alaka görüyor birçok kişiye iş ve aş veriyorlar. Böyle müteşebbis insanlarımızı görmek beni ziyadesiyle mutlu ediyor.

Hüseyin Dede yemek ikramından sonra bizi İslamköy'e götürüyor. Merhum Cumhurbaşkanımız Süleyman Demirel'in kabrinde dua edip ziyaretçi defterine düşüncelerimizi yazıyoruz. Süleyman Demirel Demokrasi müzesini geziyoruz. Her gidişimde farklı anlamlar bulduğum bu müzeyi gezmeyi tüm okurlara tavsiye ediyorum. İslamköy'den ayrılıp son bir öğlen yemeği yiyor ve oğlum Bülent'i birliğine teslim etmeye gidiyoruz. Eski il başkanlarından Ahmet Osman Şençimen de bize eşlik ediyor. Askeriyenin önü yine mahşeri kalabalık ve formaliteler tamamlanıp görevimizi yapıyoruz. Evladımızı vatanı koruması için Peygamber ocağına teslim ediyoruz. Hayırlısı ile Allah tüm askerlerimizi korusun sağ salim evlerine ve ailelerine dönmeyi nasip etsin ve kulağımızda bir ses yankılanıyor.

“En büyük asker bizim asker”