(Sonsuzluğun birinci ayında babama ve kaçıncı ayında olduklarını bilemediğim tüm yitirdiklerimize sevgiyle,saygıyla,rahmetle…)

Hani şu afralı tafralı giderli yokuşlu hallerimiz var ya;
Küçükler yetmemiş de büyüklerine de göz diktiğimiz dağları yaratmış, egomuzun sübapına helyum gazı bağlamış uçtukça uçan, kendimizi dünyanın merkezine oturtmuş tapusunu da zimmetimize geçirmiş,ille de ben diye diye benliğimizle dalaştığımız,üç paralık çıkarlar için pare pare olduğumuz,kendimizi fasulye gibi nimetten sayıp onun da gazında boğulduğumuz hallerimiz…
Ve bunların üzerine bin katıp ‘yaşıyorum’ dediğimiz garipliğimiz.
Elimizde defterimiz bilmeden yazıyoruz kendi hayat hikayemizi. Her paragrafta özne biz nesne yine biz.
Şansımız varsa bir kalp krizi ile ya da bir kaza neticesinde hepinizden ırak olsun ama fiziksel bir hastalığın tezahürü ile ne bileyim belki de bir cinayetin maktulü olarak bitiriyoruz yazmayı. Bin türlü hali var ölümün.
Doğarsan ölürsün;Kural bu ötesi yok.
Şansımız yoksa…
İşte o zaman on kişilik bir sonla bitirmek gerekiyor satırları.
Bedenle benliğin hem iç içe hem de hiç alakasız olduğu bir sürü insanın bir insanda toplandığı ve dağıldığı bir sonla.
Önce kim sorusunun yanıtı yok oluyor,ne,nasıl,nerede,kaçta ard arda hükmünü yitiriyor.Beden yaşadığını anlamadan ruh esaretinden kurtulamadan gece gündüz oluyor,yatsı öğlen ikindi imsak.
Her şey karıştıkça karıştırmaması gerekende karıştırıyor.Koca koca hekimler profesörler koca koca laflarla kocaman hayal kırıklığının kırıklarına basa basa çaresizliğin orasında burasında dolanıyorlar.Ne ilaç fayda ediyor ne tabip.
Röntgen tomografi vs sadece malumun ilanı oluyor;malum olan ne onu da kimse bilmiyor.Tüm renkler ilkin alacaya,sonra fluya en sonunda da karaya dönüşüyor.Kapkaraya.
Kocaman görünmez ölüm kokulu bir silgi siliyor kişiliği her devinimi bir anıya denk geliyor.
Yavaş yavaş,göstere göstere tahammülün sınırlarını aşıp,çaresizliğin boyunduruğunda eğrile doğrula,savrula savrula direnmekle devrilmek arası hal ile nefes alıp vermek yaşamaksa yaşıyorsun kendi arafında.
Hangi çocukluğun? on dakika öncesine bile çok uzaklardan bakıyorsun ve baktığını göremiyorsun.
Sen sen olmaktan çıktıkça,yanında ki yamacında ki umarsızlığının er meydanında benliği ile kavgaya tutuşuyor.Haklısı haksızı yok bu kavganın hele kazananı hiç yok.
Bir yandan ruhun emilmiş gibi tepkisiz tezahürsüz öylece kalakaldığın bir koltuğun üzerinde sanki bir yerlerden gizli kamera çekimine takılmışsında hiç renk vermiyormuşsun sadece görmediğin bir yerlere bakıyormuşsun izlenimi verirken bir yandan da baş oyuncusu sen olduğun filmin finalini yazıyormuşsun gibi.
Yani varken yokmuşsun gibi.Yokken var gibi.
Zaman,mekan vız geliyor,canın yandığında nerenin acıdığını bile bilmeden yalvarır gözlerle imdat çığlıkları atıyorsun,çığlığını duyanlar acını dindiremedikleri için kendilerinden nefret ederlerken çığlığın onların haykırışları ile karışıyor.Dağlar, ovalar inliyor da kimseler duymuyor.
Düşünmeye çalışıyorsun,nasıl düşüneceğini unuttuğunu unutarak.Bazen denk geliyor iki üç anlamlı sözcük çıkıveriyor ağzından güller açıyor yanındakilerin yüzlerinde yalandan umutların yeşerdiğini bile bile göz yaşları ile suluyorlar hemencecik solmasınlar diye.
Her gün bir önceki ile yıllar koyuyor araya;Sanki her gün Pazar, her gün Salı her gün Çarşamba…fotokopi günler birbirini kovalıyor.
Geçmiş olsunların hiç anlamı yok çünkü geçmiyor sadece geçmiş, geçmiş oluyor.Zincirleme bir kazaya karışmış gibi darmadağın bekliyorsun o silginin son hamlesini.Yaşamının öznesi olmaktan çıkıp nesnesi oluyorsun.Hayatın denkleminden çıkıyorsun sana dair matematik çöküyor.Sen dahil yanında kim varsa o göçüğün altında kalıyor.

Rahmetli babaannem ‘’Allah ölümünde hayırlısını versin’’derken neyi kastediyormuş şimdi çok daha net anladım.