Ekimin 17 sini çok severim.

Altmış yıla dayanmış hayatıma dair verdiğim en güzel, belki de tek doğru kararımın yıl dönümüdür.

Her ne kadar benim kararım desem de gerçekleşmesinde çok ciddi bir desteğe ihtiyacım vardı elbet;

‘Ben de kararımı kararına kattım’ diyerek

‘’Evet’’ diyen  bir desteğe.

Diğer yarımın desteğine…

Acıdığında bir yanım,

İlaç olur,şifa olur diğer yarım.

Göremediğinde bir yanım,

Şahin olur, görür diğer yarım.

Bunaldığında bir yanım,

Tütsü olur,sarar diğer yarım.

Karardığında bir yanım,

Fener olur çakar diğer yarım.

Eksildiğinde bir yanım,

Ağ olur,örer diğer yarım.

Kanadığında bir yanım,

Pamuk olur,siler diğer yarım.

Ağladığımda bir yanım

Kase olur,dolar diğer yarım.

Vazgeçince bir yanım,

Dimdik durur,tam olur diğer yarım.

Pes edince bir yanım,

Sırtım olur,yatmaz diğer yarım.

Kendimde kaybolduğunda bir yanım,

Kılavuz olur,gelir bulur diğer yarım.

Diğer yarım…

Karım.

Yani diğer yarımın desteğine.

Bu gün verdiğim kararın diğer yarımla taçlandırılmasının çokucuncu yılı.

Her senesine,her ayına,her haftasına,her gününe,her saatine,her saniyesine çok  şükür hepsinin.

En çokta kararımı gerçekleştirebilmem için önümde ki tüm engelleri tek tek kaldıran, dualarımı  karşılıksız bırakmayan Yaradan’ıma bin şükür.

Farkındayım yazdıklarım alışa gelmiş bir köşe yazısına benzemedi;

Ama ne yapayım?

Yaşamım da köşe olduğum tek yer de diğer yarım…

Bunu da çok görmezsiniz ben garibe değil mi dostlar?