Tüm masallar böyle başlar değil mi?

İşte o masallarda ki masum kız gibiyim bazen.

Bazen ise tamamen farklı,

Sanki ben ben değilim.

Bu dünya dediğimiz evrende yaşamak,

Çok da kolay gelmiyor bana,

Belki ondandır değişkenliğim.

Oysa ben de isterim hep o masum kız olayım.

Hiç sinirlenmeyeyim,

Kızıp bağırmayayım,

Güllük gülistanlık günümü geçireyim.

OLMUYOR...

Yaşadığım bu dünya müsaade etmiyor...

Bir bakıyorum minnacık bir yavru acımasızca öldürülmüş.

Bir bakıyorum dünyalar güzeli öğretmen kızımız AYBÜKE kör bir kurşuna kurban gitmiş.

Her gün ana kuzularımız şehit düşmüş.

Al bayrağa sarılı tabutla evlerine dönmüş.

Sokakta bir yudum su ve mama bulmaya çalışan partili dostlarımız,

Kediler ve köpekler tecavüze uğramış,

Zevkine kesilip parçalanmış.

Kimsenin kimseye güveni kalmamış ve birbirinden korkar olmuş.

Öyle bir dünya olmuş ki burası,

Kalsam mı gitsem mi olmuş.

İşte bir varmış, bir yokmuş,

Diye başlayan masallar da,

Artık mutlu sonlar yokmuş.

Mutsuzluklar varmış.

OLMUYOR...

MASALLAR ARTIK MUTLU SONLA BİTMİYOR...

Masallardaki gibi mutlu sonla biten,

bir dünya istiyorum..

Hani sokaklarda kesip biçtiğiniz,

Zevk aleti yaptığınız sokak canları adına..

Dilsiz kullar adına adalet istiyorum.

Ben eski masallarda ki insanları istiyorum.

Koruyan kollayan emanet edilen.

ÇOK MU ZOR?

HİÇ Mİ KALMADI?

Yüreğinde bir damla, merhamet, vicdan.

İNSAN OLMAK,

MASAL KAHRAMANI OLMAK,

ÇOK MU ZOR...

Tekrar görüşünceye dek,

Kalın sağlıcakla...