Üniversiteyi bitirdikten sonra yıllarca çalışacağım İstanbul da ki bir Holdingin başvuru görüşmesinde sormuşlardı.

Galiba dördüncü soruydu ve puan karşılığı yüksekti.

’’Sizce bir işletmenin satış teşkilatının eğitimimi önemlidir yoksa satıcıların nitelikleri mi?’’

Sorunun yanıtını hiç düşünmedim;

Sadece ‘’Sizce diye sorduğunuz bir sorunun doğruluğunu nasıl saptayacaksınız, yanıtımı beğenmezseniz, hayır sence öyle değil diyerek puanımı mı kıracaksınız?’’ diye bir karşı soru ile yanıt verdim.

Öyle ya madem benceyi soruyorlardı o zaman onlarca yanıt beklemeleri anlamsızdı.

Bence olan onlarca değilse de puan nasıl verecekti?

Geride sormaları gereken daha üç soru varken başka soru sormadan mülakatı bitirdiler ve ‘‘Biz sizi ararız’’ dediler.

Serde gençlik var; işsizlikte o zamanlar böylesi elle tutulur halde değil; şirketin biri olmazsa diğeri ise hiç hayal değil;

Tuzağı boşmuş bir kaplan edasıyla çıktım odadan; daha binadan ayrılırken içeride ki havaları kibirlerini pompalayan kadınlı erkekli işe alma komisyonu unutmuştum bile.

Dedim ya;

İş hiç ciddi mesele değildi o zamanlar.Daha da önemlisi diplomamın geçerliği vardı. Elimi sallasam ellisi olmasa da en az onu on beşi garantiydi şirketlerin.

Eve girerken büyük babam Oci bey (ailede adım Ociydi rahmetli ve çok sevgili babaannem takmıştı) ‘‘Seni bir hanım aradı, yarın on bir de yine bekliyormuş,bir kere daha görüşmeniz gerekiyormuş telefonunu gazetenin üzerine yazdım’’ dedi ve müstehzi bir gülüşle de ‘‘kerata seni’’ diyerek sözünü tamamladı.

Sanırım rahmetli hadiseyi başka bir hayırlı işe yoğurmuştu ama,telefon konuşması esnasında gazetesine aldığı notta o gün görüştüğüm şirketin telefon numarası yazıyordu.

Ertesi gün çok ta umursamaz bir tavırla ama içimde bir merakla şirkete gittim.

İşe alınmıştım.

Daha sonra perakende satış destek elemanlığından, bölge satış müfettişliğine oradan da iki basamak yukarı çıkarak satış müdür yardımcılığına getirildiğim gün satış müdürü ofis arkadaşlarıma atamamı bizzat açıklarken  benim başvuru esnasında takındığım tavırdan dolayı bünyeye kabul edildiğimi ve bunun işe alıcılar tarafından ilgi çekici bulunduğunu söylemişti.

İkinci görüşmeye giderken duyduğum merakı gidermek için yedi ay beklemem gerektiğini de o  esnada iş arkadaşlarımla birlikte öğrenmiştim.

Kısacası iş hayatım ‘Bence’ ile başlamıştı.

Aradan yıllar geçip deneyim kazanıp yaş aldıkça bu sözcüğün sihrinin iyice farkına vardım.

Ortaya konulan bir fikrin, yapılan bir yorumun, saptamanın hatta eleştirinin başına benceyi koyduğum zaman gördüm ki, muhataplarımla çok daha rahat iletişim kurabiliyorum.

Elbette zaman zaman söylediklerime ya da yazdıklarıma itirazlar geliyor; ancak bu güne dek aralarından ‘yok sence öyle değil arkadaş’ diyen hiç çıkmadı.

Bencenin bir önemli özelliği de insanı genellemelerden koruyor olması ve konuları iddialaşma aşamasına getirmeden kendini ifade edebilme olanağını sağlaması.

Eminim sizin de dikkatinizi çoktan çekmiştir;

Son zamanlarda daha da ağırlıklı olmak üzere siyasetinden,sağlığına, eğitiminden yargısına yapılan yorumların tümü kesin yargılar içeriyor.

Budur,şudur,böyle olmalı,şöyle gelişmeli,öyle olmazsa olmaz…

Benceyi atlayarak kurulan her cümle artık konu ne ise onun üzerinde taraflarca bir beyin fırtınasının yapılmasının yolunu kesiyor.

Bir başka tezahürü de kişiler arasında ki uzlaşının önünü tıkaması oluyor.

Benceler sence diye dayatıldıkça da,sorunlar değil çözülmek iyice birbirine dolanıyor.

Herkes her konuda ki haklılığına ölümüne inanıyor.

Orta da bu kadar çok haklılık olunca da haklı olmanın bir önemi kalmıyor.

‘Bu konu uzar gider; bu kadar laf ebeliği de yeter. İşimiz gücümüz var;bitir artık yazıyı’ diyorsanız bitiriyorum.

Zaten olmayacak duaya amin demenin ne faydası var ki?

Vallahi

Bence de sizce…