Evet ben artık büyüdüm.

Biliyorum altmışına merdiven dayamış, evladı otuz yaşını aşmış bir adamın ben artık büyüdüm demesi garipsenecek bir durum.

Gülünecek bile olabilir; garipseyene de gülene de sözüm yok hele şaşırana hiç yok.

Kim demiş, ne zaman demiş, ne hissetmişte demiş bilmiyorum; “Erkek babası ölünce büyür’’ demiş birisi. El hak kadınlar içinde denilmişte olabilir. Bu konuda rivayet çok.

Ben elbette erkekler için söylenileni kale alıyorum.

Kale almakla kalmıyor adım adım yaşıyorum.

Önce anlamsız bir boşluk hissediyor insan. Varmışta yokmuş gibi, arka odada imiş gibi, sesleniverecekmiş gibi…

Kapıdan girip ben geldiiim diye bağırdığında hemencecik hoş geldin be yav diyecek gibi, bulutlara bakıp hava tahminini cuk oturtacak gibi, unutmayı bile unutup maviş maviş yüzüne bakıp nasılsın çocuk diye soruverecek gibi…

Geceyle gündüzü aynı anda yaşarken hadi artık yatın geç oldu diyecek, mesleğini hatırlamasa da evi bir okula benzetecek, haydi Abbas vakit tamam diyecek gibi…

Oysa mezara kendi ellerinle koymuşsun beynine beynine kazınmış dokuz tahtanın altında ki bedenin bir daha asla gelmeyeceği, seslenmeyeceği sadece fotoğraflarda videolarda sanal bir görüntü olarak kaldığı.

Ağlarken ebedi veda da göz yaşların içine içine akar; bakarsın çevrede yabancı yok koyveririsin hıçkırıkları her hıçkırık bir yaşa,her yaş bin anıya denk gelir.

Anıların üzerine basmadan yürümeye çalışırsın hem evde hem şehirde. Hem ev hem şehir bu güne dek hiç onsuz görmemiştir seni. Yadırgar sen de yadırgarsın.

Koltuğuna bakarsın yan gözle; öyle boş boş o da sana bakar. Oturamazsın. Mobilya takımından çıkartıp ruhunda ki karantinaya alırsın. Bir koltuğun nasıl kahredici bir silah olduğunu yine hıçkırıklarınla anlarsın.

Gazetesi, gözlüğü, terliği, tarağı hep ayrı bir mermi olur saplanır her yerine.

Yazıya ara verirsin bilse çok kızardı diye diye…

Artık fikrini alabileceğin, gölgesine sığınıp dertleşebileceğin, mutlu olsun, sağlıklı olsun diye etrafında fır döndüğün adamın fiziksel yokluğunu kabullenip, eksiklerle dolu yaşamını sürdürmek zorunda olduğunu bilirsin.

İşte o anda da büyürsün.

Ben şanslıydım çınarımla yirmi yıla yakındır birlikte yaşıyordum. Bildiklerimi nasıl öğreneceğimi öğretmiş bir adamın evladı olarak yoluma devam edeceğim.

O büyüdüğümü göremeyecek ama ben büyümeye devam edeceğim ta ki kızım büyüyene dek.

Her ölüm erkendir; Nereden mi biliyorum?

Büyüdüm artık oradan biliyorum.

Ama hiç istemedim…