(Yazı gününe rast gelmedi ama olsun, ben her günün Dünya Tiyatrolar Günü olduğuna inanlardanım)

Aslında hepimiz birer oyuncuyuz

Sahnesi yeryüzü olan.

Sadece repliklerimiz farklı

Biraz da dekorumuz.

Kimi zaman rol çalsak ta birbirimizden

Ezberi unutup, tuluat yapsak ta,

Suflöre baksak ta hatırlatsın diye,

Makyajımızı abartsak ta,

Oyun aynı oyun.

Karaktere girip bir türlü çıkmasak ta,

Seyirci koltuklarını dolduramasak ta,

Alkışı kar sayıp aç kalsak ta,

Aslında hepimiz birer oyuncuyuz.

Sahnesi yeryüzü olan…

Bazen komedya,

Bazen trajedi,

Bazen epik,

Bazen trajikomik

Ama mutlak alternatif sonlu

Oyunlarımız

Finalimiz seçenekli.

Aslında hepimiz birer oyuncuyuz.

Sahnesi yeryüzü olan…

İlk oyun çocuk oyunudur

Gençlik doğaçlama ile geçer

Olgunluk ille de dram. Kuralı, üç birlik.

Yaşlılık monodram

Komedi ise hepsinin arasına serpiştirilmiştir

En çok üç, bilemedin beş perde.

Romantik tiyatro da yaparız elbet ara ara

Panayır tiyatrosuna döndürmezsek ne ala.

Aslında hepimiz birer oyuncuyuz.

Sahnesi yeryüzü olan…

Kavuklu oluruz, bir de Pişekar

Oyun boyu koşuşup dururuz sahne de.

Ses getirsin diye

Reinhardt Tiyatrosu yapmak zorunda kalırız

Bildiğimiz Kabare oynarız yani

Operet koyanlarımızda var o sahneye

Konuşurken şarkı söyleriz, şarkı söylerken konuşarak.

Düğün ya da davul’da tokmak ta oluruz

Hamlet’te kurukafada.

Boşuna değildir simgenin biri ağlarken diğeri gülen yüzü.

Bu sahnenin perdesi bilinmez ne zaman açılır,

Ve ne zaman kapanır.

Ne zaman ‘Perde’ der yönetmen.

Ama şunu çok iyi biliriz ki

Hepimizin metin yazarı aynı.

Aslında hepimiz birer oyuncuyuz.

Sahnesi yeryüzü olan…

Yazarından Yönetmenine Oyuncusundan Suflörüne tüm sanatçı dostlarımın ve tiyatro gönüllülerinin günlerini kutluyor, sanatları karşısında saygıyla eğiliyorum...