Tarih: 17 Kasım 2018

Yer: Ördekli Kültür Merkezi

Etkinlik: İnsana dair her şey.

Bu güne kadar hadi say deseler bir çırpıda sayamayacağım kadar etkinlikte tuzum oldu.

Hepsinden de manevi tatmin ile çıktım.

Ama bazıları manevi tatminden öte, geri kalan ömrümde göğsüme takılmış bir nişane gibi oldular. İşte onları hiç unutmadım, hatırlatacak ne varsa da kırk bohçaya sarıp başım üstüne koydum.

Bohçamı açtım geçen akşam.

Yazının girişinde ki etkinliği de diğerlerinin yanına koydum. Tabii bohça yine başım üzerinde.

Etkinliğin öznesi Bursa Down kardeşliği Derneği, yüklemi Telden Dile Türkü Gurubu, nesnesi ise sevgili Deniz Çevik ile aynı sahneyi paylaşan Sözcüklerde Sörf Yaşam Etiği Söyleşileriydi.

Hani derler ya bir etkinliğin gücünü anlatabilmek için, salon doldu taştı diye.

Bizde de salon doldu; ama taşmadı.

Taşan sözde değil özde gönüllülerin iyilikleriydi.

Yani her şey güzeldi geçen akşam.

Bir güzellik daha vardı ki yazmazsam kalemim küser.

Anneler malum. Onlar için çocuklarının engelli olup olmaması hiç fark etmez. Ne sevgilerinde bir eksilme olur ne de ilgilerine.

Yıllardır engelli dernekleri ile yaptığım çalışmalar babaların bu konuda karnelerinin pekte parlak olmadığını öğretti bana.

Öyle ki dört yıl önce ‘’babalara özel’’ adında bir tiyatral panel yazıp babaların engelli çocuklarına olan ilgisizliklerinin altını çizecek kadar.

Uzmanların konuk olduğu, tiyatro sanatçısı kardeşlerimin canlandırdığı bin bir emekle hazırladığımız panele sadece bir tek baba gelmişti. Şimdi yapsak durumun çok ta değişeceğini sanmıyorum.

Aradan geçen yıllarda da tanık olduğum pek çok hadisede bu savımı destekler nitelikteydi.

Alperen’in babası gibi başka babalar da elbette vardır ama ben Down Kardeşliği Derneğinin yararına düzenlediğimiz gecede tanıştığımız günden beri hayranlıkla izlediğim Cemil beye ayrı bir parantez açmak istiyorum.

Cemil bey dernek başkanı Özlem hanımın eşi ve Emir’in babası. Emir ise beş yaşında dünyalar tatlısı bir melek. Bizlerden bir kromozomu fazla bir melek.

Bu melek babasının himayesi altında büyüyor. Babası ile kurduğu iletişim ve duygusal bağ adeta görünür düzeyde somutlaşmış. Her ikisi de zorlu yollarında birbirlerinin ekürisi olmuşlar.

Eee ne var bunda?

Bu köşeyi okuyanlar yukarıda ki soruyu sormayacak kadar açık algılı insanlardır; bilirim.

Sözüm yine de soracak olanlara.

Bunda şu var;

Bir babanın, oğlu ile birlikte yapacakları ne varsa, ömürleri boyu tamamına yakınını yapamayacak olduğunu bilmesi ama bunu saçma sapan bir gurur meselesi yapmayarak, yavrusuna sahip çıkması ve babalığın hakkını vermesi var.

Lütfen dikkat ediniz çevrenizde ki engelli ailelerine kaç tanesinde ailenin babası ile tanıştınız.

Bana sorsanız üç derim, dördü düşünürüm, beşe hiç girmem. Ki takdir edersiniz yüzlerce engelli ailesi ile kesişti yolum.

Annelik evladın ilk yola çıkışı ile başlıyor, babalık ise kesinlikle öğrenilmesi gereken bir olgu.

İlk doğduğunda aman bir yeri kırılıverir diye bebeğini kucağına alamayanlar anlayacaklardır ne demek istediğimi.

Baba ilgisi yasal düzenlemelerle sağlanamıyor ne yazık ki.

Bu konuda muzdarip olan engelli annelerini üzmemek için konuyu kapatıyorum.

Ancak Tanrı’nın yavrusu diye gönderdiği evladı yok sayan baba(!)larla hesabı nasıl kapanacak onu bilmiyorum işte.

Yazının başlığı Deniz Çevik’e ait. Ben de küçücük bir ek yapayım;

Aramızda bir kromozomun lafı olmaz.

Hele Cemil Bey ile Emir’in arasında hiç olmaz.

Bitirmeden denek başkanı Özlem Hanıma da bir not bırakayım şuraya;

Down kardeşi olmak için çok yaşlıyım ama

Down dedesi kadronuz boşsa oraya talibim.

Artık kalan ömrüm ne kadarsa…