Deplasmanda Adana, içerde Başakşehir, Fenerbahçe deplasmanı ve sonra içeride üst üste Kayseri ve Kasımpaşa..

Kalbimden şöyle geçirdim;

5 maçta 10 puan çok iyi olur..

Böyle düşünen hiç kuşku yok ki çok olmuştur...

Kafamdaki bu 10 puanın dağılımına gelince;

Adana maçına 3 puan yazdım, serinin en zor maçı olarak gördüğüm Başakşehir maçında 1 puana dünden razıydım ama o bir puanı alamadık maalesef.

Bu kayıp deplasmanda Fenerbahçe karşısında alınan 3 puanla ultra süper bir sonuçla telafi edildi. Hemen ardından 10 kişi kalınan bir maçta Kayseri karşısında alınan 3 puan da altın değerindeydi.

Şimdi yine içeride Kasımpaşa ile oynayacağız.

Bu sezon küçülmeye giden ve bu nedenle de hocasını bile kaybeden Kasımpaşa karşısında Timsah kesinlikle favori.

Durum böyle olunca da şu anda 9 puana ulaşan yeşil beyazlı ekibin “10 puana razıyım” dediğim seriyi 2 puan fazlası ile, 12 puanla kapatması için günleri sayıyoruz diyebilirim.

Şimdi insanın sorası geliyor, o zaman şehirdeki bu memnuniyetsizlik niye?

Niye takıma hala tam olarak güvenmiyoruz?

Niye hala tribünleri tam olarak doldurup, tüm şehir olarak kenetlenmiyoruz?

Bu ‘niye’leri çoğaltabiliriz ama herkes zaten ne demek istediği ‘bal’ gibi de anladı.

O yüzden birçok neden sıralamaya gerek yok.

Evet Başakşehir maçı bir yol kazasıydı. Takım o gün kötü oynadı ve erken gelen protestolar nedeniyle de erken havlu atıldı.

Ama Fenerbahçe ve Kayserispor maçlarındaki mücadeleyi herkes gördü. Takımdaki herkes canını dişine takarak mücadele etti.

Özellikle Kayserispor maçında yan hakemin hatalı bir bayrağı sonrasında “takımla ilişkisi kalmadı” denilen Necid’in kulübeden bir çakışı vardı ki, yan hakemi ‘dövecek’ zannettim. Bu da ilk 11’i, yedeği, tribündeki oyuncusu ile olayı ne kadar sahiplendiğini gösteriyor.

Şehir olarak, tribünler olarak da bu takımı sahiplenirsek, nelerin olabileceğini 2010 yılında gördük.

Şimdi neden olmasın?