İnsanoğlu gün gelir şöyle uzanıp geçmiş günlere derinden bir dalar ve geçen zamana inanamaz, duygusal bir yapımız olduğu için aralıklı da olsa maziye bir dalarım. son yıllarda ise bir çok farklı şehri ve ilçeleri gezdim her yerin ayrı bir güzelliği olduğuna şahidiz,.

Cennet mekan atalarımız bize zor şartlarda canları pahasına mükemmel bir vatan bırakmışlar, cümlesini rahmetle anıyorum ruhları şad, mekanları cennet olsun inşallah.

Yazı başlığında dediğimiz gibi şöyle bir maziye dalıverdim, doğduğum Polatlı ilçesinde beş yaşında başladığım Devrim ilkokulunun ilk üç sınıfını bitirip, Rahmetli babamın işi icabı Bursa'ya taşındık 4 ve 5. sınıfları artık Bursa'da okumam gerekiyordu. Evimiz Rekor fabrikasına yakındı bu gün Başaran mahallesi olarak geçen semtti, yazılma şansım olan üç okul vardı biri Kovukçınar mahallesinde ki Kamil Sarıaydın ilkokuluydu, diğeri Küçükbalıklı köyünde tek katlı çatısı kiremitli köy okulu, ve diğeri de Atıcılar mahallesi ile aynı adı taşıyan Atıcılar okuluydu. Ve tercihimiz Atıcılar ilkokulu olmuştu 4. sınıfa kaydımızı yaptırıp okula başladık. ilk yıl sabahçıydım tarihi Rekor fabrikasının oradan Hipodroma girip patika bir yoldan okula doğru yürürdüm bazen yanız bazen sınıf veya komşu çocuklarıyla gider gelirdik. Bize refakat eden hiç bir ebeveyn yoktu. Günümüzde ise öğrenciden çok veliler okulda ve çevresinde boy gösteriyor. Ülkemizin olumsuz yönde geldiği kötü göstergelerden biride budur.

Aynı sınıfta okuduğumuz teyze çocuğu olan iki komşumuz vardı hemşehrim olmakla birlikte okul harici de görüşürdük Sinan Yılmaz ve Elif Uzunkul, ne yazık ki Sinan 7-8 yıl önce Elifte geçtiğimiz yıl rahmetli oldular, gençlik yıllarımızda ise üçümüzde aynı binanın farklı katlarında oturmuştuk yıllarca. Sinan Yılmaz hem okul, hem futbol hem iş hem asker arkadaşımdı bir çok şeyi paylaştığımız bir dosttu, karıncayı incitmez temiz bir kalbi vardı, Elifte en az onun kadar iyi kalpli bir insandı ne acıdır ki ikisi de bu dünyadan erken göçtü. Aklıma geldikçe her ikisine de ayrı ayrı üzülürüm. Allah rahmet eylesin.

İşte bu duygusal yoğunluğu yaşarken aklıma ilkokul döneminde çok sevdiğim ve unutmadığım arkadaşları Facebook'tan aramaya başladım. İlk önce sınıfımızda Abla kardeş birlikte okuyan Leyla ve Mustafa Salih kardeşleri hatırlayıp Mustafa Salih'i aradım ve buldum.! Emin olduğum bilgilerini hatırladım Vatan mahallesinde oturuyordu ve Trabzonluydu. sayfa bilgilerinde yine bu bilgileri görünce emin oldum ve telefon numarasını da yazmış olduğu için hemen aradım fakat açmadı. Bir kaç saat sonra döndü, gülümsedim ve telefonu açıp kendimi tanıttım, kısa bir şaşkınlık anı ve hemen ''hatırladım''diyerek sevincini dile getirdi. konuşmamızda aradan tam tamına 40 yıl geçtiğini söyledim. şaşırdı ve tasdikledi çünkü 1979 da mezun olmuştuk ve 2019 yılındaydık. Tam tamına 40 yıl insanın inanası gelmiyor. Mustafa ve bir yaş büyüğü ablası Leyla'yı hep takdir etmiştim çünkü o yıllarda Vatan mahallesi çok uzak ve ıssızdı abla kardeş yıllarca bu yolu kar kış demeden gidip gelmişlerdi. Bir gün evlerine de gitmiştim. Mustafa Salih ile bir saati aşkın konuştuk tesisat işleri yapıyormuş bir araya gelme şartı ile sözleştik.

Mustafa Salih'ten sonra Muhsin Bilgiç'i bulmuştum onun bilgilerinde telefonu yoktu bu sebeple Messenger den mesaj yazıp yolladım, bir kaç saat sonra oda cevap yazdı, çok memnun olmuştu. Muhsin Bilgiç'te benimle aynı kaderi paylaşmıştı, Ankara'da otururken öğretmen babasının Bursa'ya  tayini sebebiyle 4 ve 5 sınıfları birlikte okumuştuk. Demokrasi ile tanışmam da o yıl olmuştu sınıf öğretmenimiz Önal Şahin tahtaya ben dahil dört öğrenci çıkarmış ve sınıf başkanlığı için oylama yaptırmış ve bize demokrasiyi de anlatmıştı, yaşıyorsa sağlıklı uzun ömürler dilerim kendisine. Oylama sonucunda kısa sürede sevilmiş olmam sebebiyle ezici bir farkla hayatımın ilk adaylığında ve ilk seçiminde galip çıkmıştım.

Muhsin Bilgiç ile de yaklaşık bir saat konuştuk aslında her iki arkadaşımda o yıllarda Rekor fabrikasının berisinde bulunan bizim Ankara lokantasında yemek yemişlerdi ikram olarak ve 40 yıl geçse de unutmamışlar ikisi de hatırlattı. Muhsin arada oradan geçerken o günleri yad ettiğini hatırlattı. Kendisi tekstil işinde çalışmış bir dönem yurt dışına gidip çalışmış DYP Yıldırım da bir müddet siyaset yapmış, ve belkide ben Osmangazi ve il de siyaset yaptığım için karşılaşamadık. Artık hepimizin yaşı 51 oldu ortak kaderimiz ise 1980 dönemlerini çocukken yaşayıp okuldan soğumuş olmak belki de bu sebeple okuyup üniversite bitirme şansına sahip olamadık. Oysa ben Muhsin, Mustafa sınıfın en başarılı bir kaç öğrencisinin içindeydik. Geleceğimizin çalınmasına sebep olan kişiler bunların bedelini nasıl öder bilemiyoruz, biz derken bizler gibi milyonlarca öğrenci de diyebiliriz elbette. Her iki arkadaşımın da hafızaları benim gibi sağlammış ve bu sebeple en kısa zamanda 40 yıl sonra görüşmek üzere sözleştik. Gayet mutlu olacağımıza inanıyorum.